Tímarit lögfræðinga - 01.03.1952, Blaðsíða 19

Haagdómurinn í fiskveiSamáli Bretlands og Norcgs
13
9) a) Noregur á rétt til þess af sögulegum ástæðum
að telja til landhelgi sinnar öll svæði fjarða og sunda, sem
sund teljast í lagalegum skilningi.
b) Þar sem landhelgisbeltin meðfram hvorri strönd
ná saman við hvort tveggja mynni sundsins, ákveðast tak-
niörk landhelginnar af ytri rönd hvors þessara tveggja
landhelgisbelta.
Á þeim svæðum, sem landhelgislínurnar þannig dregnar
11 á ekki saman, fylgja hins vegar takmörk landhelginnar
ytri rönd hvors landhelgisbeltis, unz bein lína, sem tengir
saman eðlilega staði sinn hvoru megin sundmynnis, sker
landhelgislínurnar, og eftir það fylgja mörk landhelginnar
þeirri beinu línu.
10) Græna deplalínan, sem sýnd er á uppdráttunum 8
°g 9 í fylgiskjali nr. 35 í andsvarinu, er ytri takmörk
norsku landhelginnar í suð-vestur-mynni Vesturfjarðar.
11) Noregur á vegna sögulegs réttar síns til fjarða og
sunda (sjá lioina 5 og 9a að ofan), kröfu á því, að sjávar-
svæði, er liggja milli skerjagarðs og meginlandsins, teljist
annaðhvort innsævi eða landhelgi. Þegar skera á úr því,
hvaða sjávhr-svæði skuli teljast liggja milli skerjagarðs
og meginlands og hvort þau sjávarsvæði teljist innsævi
eða landhelgi, verður að beita meginreglum þeim, sem get-
Ur í liðunum 6, 7, 8 og 9b, um vogskorninga í skerjagarð-
inum og vogskorninga milli skerjagarðsins og meginlands-
ins — sjávarsvæði, sem eru í vogskorningum með fjarðar-
einkenni og eru innan réttrar lokunarlínu þeirra, skulu
teljast innsævi, en þau sjávarsvæði, sem eru í vogskorn-
ingum með einkenni sunda í lagaskilningi og innan rétti-
iegra marka þeirra, skulu teljast landhelgi.
12) Noregur á ekki rétt á því í skiptum sínum við Hið
sameinaða konungsríki að fylgja fram yfirráðakröfu til
sjávarsvæða, sem framangreindar meginreglur taka ekki
yfir. 1 skiptum Noregs og Hins sameinaða konungsríkis
eru sjávarsvæði fyrir strönd Noregs norðan 66° 28,8' norðl.
br., sem ekki eru norsk samkvæmt ofangreindum megin-
reglum, úthaf.