Tímarit lögfræðinga - 01.03.1952, Blaðsíða 38

32
Timarit lög/ræBinga
október 1869, þar sem þær væru reistar á „raunhæfri at-
hugun á strandlöguninni og högum íbúanna.“
Dómurinn hefur þannig gengið úr skugga um tilvist og
eðlisatriði norska kerfisins um afmörkun landhelgi og hef-
ur enn fremur komizt að raun um, að þessu kerfi var ávallt
beitt af norskum yfirvöldum og sætti ekki andstöðu af
hendi annarra rikja.
Ríkisstjórn Hins sameinaða konungsríkis hefur samt
reynt að sýna fram á, að norska ríkisstjórnin hafi ekki
beitt meo samkvæmni þeim meginreglum um afmörkun
landhelgi, sem hún telur mynda kerfi sitt, og að hún hafi
óbeint viðurkennt, að önnur aðferð væri ein í samræmi við
alþjóðalög. Skjöl þau, sem fyrirsvarsmaður ríkisstjórnar
Hins sameinaða konungsríkis hefur einkum stuðzt við á
dómþingi 20. október 1951, varða tímabilið milli 1906—
1908, þann tíma er brezkir togarar létu fyrst sjá sig fyrir
ströndum Noregs, og þarfnast þau af þeim sökum sér-
stakrar athugunar.
Ríkisstjórn Hins sameinaða konungsríkis benti á, að
lögin frá 2. júní 1906, sem lögðu bann við fiskiveiðum út-
lendinga, bönnuðu einungis fiskiveiðar í „norskri land-
helgi“, og hún ályktaði af þessu mjög almenna orðalagi,
að ekkert ákveðið kerfi væri við lýði. Dóminum er ekki
unnt að fallast á þessa skýringu, þar sem markmið lag-
anna var að endurnýja bannið við fiskiveiðum, en ekki
að framkvæma nákvæma afmörkun landhelginnar.
Annað skjal, sem ríkisstjórn Hins sameinaða konungs-
ríkis styðst við, er bréf, dags. 24. marz 1908, frá utan-
ríkisráðherranum til landvarnaráðherrans. Ríkisstjórn
Hins sameinaða konungsríkis telur sig hafa séð af bréfi
þessu, að Noregur aðhylltist fjöi'umálsregluna, sem er í
mótsögn við það, sem nú er haldið fram af hendi Noregs.
Ekki verður fallizt á þennan skilning. Hann stafar af því,
að ruglað er saman fjörumálsreglunni, svo sem Hið sam-
einaða konungsríki skilur hana, þ. e. að fylgja verði öllum
bugðum strandarinnar við lágflæði, og þeirri almennu