Tímarit lögfræðinga - 01.03.1952, Síða 46

•10
Tímarit lögfræoinga
norska ríkisstjórnin hefur fært fram til stuðnings þessari
staðhæfingu, skorti að vísu oft nákvæmni um staðsetn-
ingu, en þau veiti hins vegar nokkurn stuðning þeirri skoð-
un, að haldist hafi við lýði hin hefðbundnu réttindi, sem
áskilin voru íbúum konungsríkisins til fiskimiða, er liggja
innan markalínunnar frá 1935, einkum í Lopphavet. Slík
réttindi, reist á lífsnauðsyn landsmanna og staðfest af
mjög fornri og friðsamlegri venju, má réttilega taka til
greina, þegar dregin er markalína, sem dóminum virðist
auk þess hafa verið haldið innan hóflegra og sanngjarnra
takmarka.
Afmörkun Vesturfjarðar er eftir hinn munnlega flutn-
ing málsins ekki af eins miklu atriði og á fyrri stigum
málflutningsins. Með því að dómurinn hefur komizt að
þeirri niðurstöðu, að sjávarsvæði Indreleia séu innsævi,
verður að telja Vesturfjörð, svo sem alla aðra norska firði,
innsævi. Þar sem svo stendur á, skiptir mjög iitlu máli sá
skoðanamunur, sem enn er milli ríkisstjórnar Hins sam-
einaða koifungsríkis og norsku ríkisstjórnarinnar. Hann
er aðeins í því fólginn, hvort grunnlínan á að vera dregin
milli staðanna 45 og 46, svo se..* ákveðið er í úrskurðinum
frá 1935, eða hvort henni eigi að ljúka við Kalsholmenvita
á Tennholmerne. Dómurinn telur, að þetta atriði sé stað-
bundins eðlis og minni háttar, og beri að iáta strandríkinu
eftir að skera úr um það.
Samkvæmt þessum forsendum
hafnar dómurinn öllum gagnstæðmn kröfum
og dæmir
Með tiu atkvæðum gegn tveimur,
að aðferð sú, sem beitt var við afmörkun
fiskiveiðasvæðisins samkvæmt hinum norska kon-
ungsúrskurði frá 12. júlí 1935, fari ekki í bág
við alþjóðalög,
og með átta atkvæðum gegn fjórum
að grunnlínur þær, sem ákveðnar voru með nefndum
úrskurði til framkvæmdar þessari aðferð, fari ekki
í bág við alþjóðalög.