Tímarit lögfræðinga - 01.03.1952, Blaðsíða 37

Haagdómurinn í fislcvciðamáli Brctlands og Norcgs
31
tók utanríkisráðuneytið þetta efni til meðferðar frá sjónar-
miði alþjóðalaga, og svaraði svo sem hér segir:
„1 sömu orðsendingu frá 30. desember hafið þér góð-
fúslega vakið athygli mína á því, að mörk fiskiveiða-
svæðisins í eyhafinu fyrir Sunnmæri séu dregin með
beinni línu í stað sveigðrar. Þar sem fjarlægðin milli
hólmanna Svínöy og Storholmen er meiri en tíu mílur,
hefðu mörk fiskiveiðasvæðisins milli þessara tveggja
staða að áliti ríkisstjórnar yðar átt að vera sveigð lína,
er fylgdi bugðum strandarinnar og verið nær henni held-
ur en lína sú, er dregin hefur verið. Enda þótt hin
handahófskennda tíu mílna fjarlægð hafi verið ákveðin
í ýmsum milliríkjasamningum, virðist mér hún ekki hafa
öðlazt gildi alþjóðalaga. Enn síður virðist hún verða
reist á raunhæfum sjónarmiðum, tiltekinn fjörður kann
að vera vegna margskonar lögunar á strönd og sjávar-
botni í eðli sínu mjög frábrugðinn öðrum firði sömu
víddar. Mér virðist, að það séu öllu heldur staðhættir
og athugun á því, hvað hentugt sé og sanngjarnt, sem
eigi að vera þyngst á metunum í hinum einstöku til-
vikum. Eögun stranda vorra líkist engan veginn lögun
stranda í öðrum löndum Evrópu, og sú staðreynd ein
veldur því, að ekki er unnt í þessu máli að taka upp
neina ófrávíkjanlega og algilda reglu.
Eg leyfi mér að staðhæfa, að öll þessi rök séu til stuðn-
ings þeirri línu, sem kveðið var á um í úrskurðinum frá
16. október. Sveigð lína, er fylgdi öllum bugðum strand-
arinnar milli Svinöy og Storholmen, mundi hafa verið
svo hlykkjótt og ógreinileg mörk, að ekki hefði verið unnt
að framkvæma þar eftirlit. . .“
Ummæli þessarar tegundar verða einungis túlkuð sem
rökstudd tjáning lagalegs skilnings, sem er að dómi norsku
ríkisstjórnarinnar samrýmanlegur alþjóðalögum, enda hélt
franska ríkisstjórnin málinu ekki til streitu. í orðsend-
ingu frá 27. júlí 1870 lýsti hún því, að hún héldi fast við
sjónarmið sitt um meginregluna, en féllist hins vegar á
þær markalínur, sem ákveðnar voru í úrskurðinum frá 16.