Tímarit lögfræðinga - 01.09.1952, Qupperneq 7

Meiöyröi og meiöyröamál.
127
þáttur í öðru broti, t. d. broti samkvæmt 101. eða 108. gr.
hegnl.
Móðganir eru auk þessa þáttur í allmörgum brotum, svo
sem broti á húsfriði, bréfleynd, opinberum skýrslum um
einkahagi, ofsóknum og hótunum, sbr. 228.—233. gr.
hegnl., líkamsárásum, sbr. 217. og 218. gr. hegnl., ýmsum
kynferðisbrotum, sbr. 194.—199. gr., í frelsisskerðingu,
sbr. 225. og 226. gr. hegnl., og ýmsum fleiri brotum. En
þá kemur 234. gr. ekki til greina, af því að sérákvæði lag-
anna „tæmir“ brotið.
2. Aðdróttanir. Samkvæmt 235. gr. hegnl. er ærumeið-
ingin þá fólgin í áburði á hendur öðrum manni um eitt-
hvað, ,,sem verða mundi virðingu hans lil hnekkis“. Er þar
með vitanlega átt við það, sem lækka mundi mann í áliti
annarra eða særa sjálfsvirðingu hans. Ærumeiðing kann að
vera fólgin í aðdróttun um tiltekna athöfn eða tilteknar at-
hafnir eða athafnaleysi. Ef slíkt má telja vott skorts á sið-
ferðiskennd aðilja þess, sem aðdróttun er beint til, þá felst
þar í æðumeiðing. Ef maður er borinn sök um glæp, t. d.
þjófnað, fjársvik, manndráp o. s. frv., þá er ljóst, að hann
hefur verið ærumeiddur á refsiverðan hátt. Áburður um
athafnaleysi, þar sem athafnaskylda er á mann lögð að
viðlagðri refsingu, sbr. t. d. 126., 169. og 221. gr. hegnl.,
mundi og oft fela í sér ærumeiðingu. Áburður um það, að
hann hefði ekki gætt skyldu sinnar, mundi verða virðingu
hans til hnekkis.
En aðdróttun um tiltekinn verknað eða athafnaleysi get-
ur vel varðað við 235. gr. hegnl., þó að hún varði alls ekki
neinn refisverðan verknað eða refsivert athafnaleysi.
Drykkjuskapur er almennt ekki refsiverður, en áburður á
mann um drykkjuhneigð og því fremur um ofdrykkju
mundi vera refsiverð ærumeiðing, því að hún horfir hon-
um til virðingarhnekkis, lækkar hann verulega í áliti
manna, enda er gert ráð fyrir því í dómum, að slíkur
áburður feli í sér refsiverða ærumeiðingu.1) Vanskil á
i) Sbr. Dómasafn VIII. 23, Hrd. I. 357, 480, 524.