Tímarit lögfræðinga - 01.10.1956, Qupperneq 57

inn liefir enga heimild til þess að veita undanþágur. Hon-
um ber ekki að láta af hendi loka vottorð um bygginguna
fyrr en úr göllunum hefir verið bætt.“
Meiri hluti dómsins vildi ekki fallast á svo harðsvir-
aðan mælikvarða. Einn dómendanna gat þess, að þótt
arkitektar mættu ekki veita undanþágur á þann veg, að
slakað væri á þeim almenna mælikvarða, sem leggja bæri
á verlc byggingarmeistarans, þá væri þeim þó heimilt að
leggja skvnsamlegt mat á þær kröfur, sem gera bæri
til endurbótar byggingarmeistarans á göllum, sem fram
hefðu komið. Þegar arkitekt legði þetta mat á, væri eitt
af þvi, sem honum væri heimilt að hafa i huga, verð það,
sem um hefði verið samið fyrir verkið. Hann benti og á,
eins og héraðsdómarinn hafði gert, að á öllum húsum
mætti finna einhverja galla og hér væri því alltaf um
matsefni að ræða.
Annar dómenda meiri hlutans komst þannig að orði:
„Þegar lokamat var lagt á verkið, var rétt að hafa það í
huga, hvers konar hús var um að ræða og verð slíks húss.“
Gallar þeir, sem fram höfðu komið, og héraðsdómari
benti á, voru blettir á nokkrum tígulsteinum i lofti borð-
stofunnar, er stöfuðu af því, að verkamenn höfðu við verk
sitt slett glæolíu á steinana. Byggingameistarinn hafði
boðið að setja nýja steina í stað þeirra, sem olían var á,
en húseigandinn taldi þá steina ekki hæfa.
Ekkert var nú aðhafzt í málinu, en húseigandinn hafði
dregið £ 25-0-0 frá reikningi byggingarmeistarans. Þar
sem húseigandinn hafði enga athugasemd gert i hálft ann-
að ár eftir að lokavottorðið var gefið, verður varla talið,
að gallar þeir, sem hann kvartaði um, hafi getað talizt
verulegir. Þvi verður ekki sagt, að arkitektinn liafi hegð-
að sér óskjmsamlega, þótt annar arkitekt i sporum hans
mundi e. t. v. liafa verið liarðari í dómi sinum.
Tímarit lögfrœðinga
247