Tímarit lögfræðinga - 01.12.1980, Blaðsíða 43

Sé opinber umræða meira eða minna á fræðilegum grunni og um
málefni dómstóla almennt, er tæpast nokkuð því til fyrirstöðu að taka
þátt í henni. Dómarar hafa verið allt of ragir við það.
Spyrja má hverjir innan dómsmálakerfisins eigi að gera slíkar at-
hugasemdir eða taka þátt í fræðilegri umræðu. Auðvitað getur ein-
stakur dómari gert slíkt að eigin frumkvæði, sérstaklega varði um-
ræða mál sem hann fer með. Það kann samt oft að vera heppilegra, að
dómstóll geri það í heild. Hæstaréttarritari ætti líklega oftast að gera
slíkt á vegum þess dómstóls. Dómsmálaráðuneytið ætti ekki að gera
slíkar athugasemdir nema mál varði það sérstaklega.
Þá vaknar sú spurning, hvort dómarar eigi ekki að beita samtökum
sínum í ríkara mæli til að veita almenningi upplýsingar og taka þátt
í dómsmálaumræðu.
Þeirri skoðun skal hér haldið á loft að athugasemdir og upplýsingar,
sem að haldi eiga að koma, verði að koma fljótt og áður en tegist á
umræðunni. Fyrirspurnum á að svara greiðlega, og sé ekki mögu-
légt að veita svar þarf að segja hvers vegna. Hefði þetta verið gert
og það í tæka tíð, hefði sú dómsmálaumræða, sem hér hefur farið
fram í fjölmiðlum á síðasta áratug líkast til orðið önnur. Reynslan er
sú a.m.k., að blaðamenn skilja, að ekki verða öll svör gefin undir eins.
Blaðamenn átta sig fljótt á því sé embættismaður með undanbrögð
eða kæfi spurningar með undanbrögðum.
237