Tímarit lögfræðinga - 01.05.1985, Blaðsíða 11

KRISTJÁN EIRÍKSSON
Kristján Eiríksson, hæstaréttarlögmaður,
Holtsgötu 23 hér I borg, andaðist á Landspítal-
anum 18. október sl. eftir tveggja vikna þunga
sjúkdómslegu. Með honum er genginn einn
bezti vinur og bekkjarbróðir, sem ég hefi eign-
azt á lífsleiðinni, og finn ég mig því knúinn til að
festa eftirfarandi línur á blað.
Kristján Eiríksson var fæddur á Sauðárkróki
7. september 1921. Foreldrar hans voru Eirík-
ur Kristjánsson, kaupmaður og síðar iðnrekandi
á Akureyri. Faðir Eiríks var Kristján Gíslason,
kaupmaður á Sauðárkróki, þjóðkunnur maður
á sinni tíð. Móðir Kristjáns var María Þorvarðar-
dóttir prentsmiðjustjóra í Reykjavfk.
Það var haustið 1935, sem við Kristján sett-
umst í 1. bekk Menntaskólans á Akureyri og
fylgdumst að allt til stúdentsprófs vorið 1941. Kynni okkar á þessum árum voru
eingöngu bundin við skólann og samneyti mitt við hann ekki umfram aðra
bekkjarfélaga. Það var fyrst, þegar hingað til Reykjavikur kom og við höfðum
báðir ásamt sjö öðrum bekkjarbræðrum innritazt í Lögfræðideild Háskóla ís-
lands, að kynni okkar urðu nánari.
Kristján lauk lögfræðiprófi frá Háskóla íslands í janúar 1948 með fyrstu
einkunn. Hann stundaði nám ( félagarétti í París veturinn 1949-1950, en réðst
stuttu síðar til starfa á málflutningsskrifstofu Áka Jakobssonar. Skrifstofa
þessi hafði allmikil umsvif um þetta leyti, þegar Kristján réðst þangað.
Áki Jakobsson var löngu þjóðkunnur maður, er hér var komið sögu. Hann
hafði verið bæjarstjóri á Siglufirði, alþingismaður og ráðherra, en hafði fyrir
nokkrum árum sett á stofn málflutningsskrifstofu f Reykjavík. Þar voru því
næg verkefni fyrir dugmikinn, ungan lögfræðing. Kristján beið heldur ekki
boðanna. Hann varð héraðsdómslögmaður 18. nóvember 1950 og hæsta-
réttarlögmaður 30. júní 1962.
Það má segja að aðstæður hafi verið Kristjáni hagstæðar frá byrjun. Nóg
var af málum allra tegunda, sem biðu umfjöllunar, gagnasöfnunar og flutn-
ings fyrir hinum ýmsu dómstólum. Hann fékk strax brennandi áhuga á mál-
flutningsstarfinu og helgaði þvf krafta sína til dauðadags. Hann lagði mikið
á sig til þess að verða góður málflutningsmaður, safnaði að sér erlendum
lögfræðiritum og fylgdist vel með dómum, innlendum sem erlendum. Hann
var hin síðari ár löngu kominn í hóp beztu og reyndustu málflytjenda okkar.
Margir yngri stéttarbræður hans höfðu áttað sig á þessu fyrir löngu og sóttu
oft holl ráð og leiðbeiningar til hans í erfiðum málum.
5