Tímarit lögfræðinga - 01.05.1985, Side 66

til starfa, ef starf losnar. Gildir það jafnt um störf á Dýraspítala
Watsons sem önnur störf, enda hafa íslenskir dýralæknar boðist til
að taka að sér störf við þennan spítala, ef starfslaun væru tryggð .. .
jafnvel boðist til þess að taka rekstur hans alveg að sér.“
5) „Nú hefur mér borist bréf héraðsdýralæknis í Reykjavík um það,
að hr. E. R. Garbus hafi tekið til starfa við Dýraspítala Watsons á
eigin spýtur án samráðs við hann eða aðra dýralækna hérlenda .. .
I Morgunblaðinu 14. þ.m. er frá því greint, að margnefndur dýralæknir
Garbus hafi hafið almenn dýralæknisstörf án þess að hafa tilskilin
leyfi yfirvalda, enda þótt honum hafi verið gert fullljóst af for-
manni Dýralæknafélags Islands, að slíkt væi'i óheimilt. Mun slík
óskammfeilni fátíð sem betur fer. Því virðist ljóst, að herra E. R.
Garbus virðir íslensk lagaákvæði að vettugi sem og það samkomulag,
sem bundið var fastmælum milli Dýralæknafélags Islands og H. B.
Hansen fyrir hans hönd.“
Landbúnaðarráðherra synjaði fyrrgreindri umsókn, m.a. með vís-
un til umsagnar yfirdýralæknis. I framhaldi af því höfðuðu Dýra-
spítali Watsons og E. R. Garbus mál á hendur Páli A. Pálssyni, yfir-
dýralækni, til þess að fá „ógilda með dómi synjun yfirdýralæknis um
meðmæli með því, að E. R. Garbus verði veitt leyfi til þess að stunda
dýralækningar við Dýraspítala Watsons“ og jafnframt fá viðurkennt
með dómi „að synjun yfirdýralæknis um meðmæli með því, að E. R.
Garbus vei'ði veitt lækningaleyfi til starfa við Dýraspítala Watsons
sé ólögmæt“. Stefndi krafðist á hinn bóginn algjörrar sýknu af kröf-
um stefnenda í málinu.
UM FORMHLIÐ MÁLSINS.
Athyglisvert er að stefnendur beindu kröfum sínum í málinu ein-
ungis að yfirdýralækni, en ekki landbúnaðarráðherra. Áfellisdómur
í málinu hefði því ekki leitt sjálfkrafa til þess að ákvörðun ráðherra
teldist ógild, heldur hefðu stefnendur þurft að höfða nýtt mál til þess
að fá henni hnekkt.
Héraðsdómari féllst á það að stefnendur gætu haft af því lögvarða
hagsmuni að fá skorið úr gildi umsagnarinnar sem slíkrar. Hins végar
leit hann svo á að slíkt gæti aðeins gerst „í dómsmáli um gildi þeirrar
stjórnarathafnar, sem umsögnin er lögskipaður undanfari að“. Taldi
hann að dómkrafa stefnenda lyti ekki að „úi'lausn ákveðins réttar-
ágreinings“, heldur fæli hún „í sér kröfu um lögfræðilega álitsgerð“.
Vísaði dómarinn málinu frá dómi á grundvelli 67. gr. laga nr. 85/1936.
Minnihluti Hæstai'éttar (tveir dómarar) vildi staðfesta frávísunar-
60