Tímarit lögfræðinga - 01.04.1988, Blaðsíða 14

alda haf“, er hann gaf út 1964. Þrátt fyrir þetta hafði Sigurður aetíð nægan
tíma til gleðifunda með vinum sínum og var þar hrókur alls fagnaðar og
skemmti mönnum með skondnum sögum og hnyttnum tilsvörum, eða jafn-
vel lék á fiðlu eða blés í klarinet, því hann var maður tónelskur.
Sigurður var fríður sýnum, meðalmaður að vexti og vörpulegur og geisl-
aði af honum lífsorkan hvar sem hann fór. Hann var skarpgreindur og sér-
lega frjór í hugsun og hugmyndaríkur. Var áhugamálum og þekkingu ekki
markaður þröngur bás. Þessir eiginleikar hans komu honum mjög oft að
notum í störfum hans. Hann kom því oft auga á ýmsar hliðar mála, sem öðrum
voru huldar og datt þvt ósjaldan niður á snjallar lausnir.
í lögmannsstörfum sínum kom það æði oft í hlut Sigurðar, auk þess að
vera aðalmálflytjandi fjármálaráðuneytisins um árabil, að fjalla um eignar-
réttar- og landamerkjamál svo og varnir í opinberum málum. Er það ekkert
undarlegt, þegar betur er að gætt, því eins og áður er getið, var áhugi Sig-
urðar um sögu og landshagi brennandi og þekking hans í þeim efnum yfir-
gripsmikil, sem kom honum oft að notum við málarekstur, er varðaði réttindi
og eign lands. En umsvif í hinum málaflokknum, vörnum í opinberum málum,
komu ekki til af sérstökum áhuga Sigurðar á refsirétti, þótt hann væri vel
að sér þar eins og á öðrum sviðum lögfræðinnar, heldur gætti þar samúðar
hans með þeim, sem að einhverju leyti höfðu orðið undir í lífsbaráttunni eða
farið þar villir vegar. Fundu þessir menn, að þar áttu þeir skilningsríkan og
traustan málsvara sem Sigurður var.
Sá sem þessar línur ritar, rak í nokkur ár lögmannsstofu með Sigurði og
telur sig ekki hafa hallað réttu máli í lýsingu á honum, hafandi I huga virð-
ingu hans fyrir réttri sagnfræði.
Um leið og ég þakka og minnist með ánægju áratuga vináttu Sigurðar,
kemur mér í hug setningin úr Njálu: ,,Er Kári engum manni líkur ... “
Þorvaldur Lúðvíksson
8