Ægir - 01.06.1995, Síða 5

„Þeir sögöu í ráðuneytinu að þeir
færu nú ekki að láta einn mann eyði-
leggja kvótakerfið en ég hafði það nú
samt í gegn á þrjóskunni," sagði Jón í
samtali við Ægi í kaffistofu fyrirtækisins
sem er til húsa við Ægisgarð. Fiskhöllin,
sem var ein frægasta fiskbúð í Reykja-
vík, var þar áður og stór hluti bókhalds-
ins liggur enn á háaloftinu. Þetta hús-
næði er nú eign Jóns og hýsir lítiö en al-
hliða fiskvinnslufyrirtæki hans. Jón er
að koma úr grásleppuróðri ásamt Krist-
jáni Ström Jónssyni háseta sínum. Af-
rakstur dagsins er hálftunna af hrogn-
um, nokkrir svartfuglar og selkópur. Allt
er hirt því allt er einhvers virði.
„Þeir sem henda fiski henda pening-
um. Það er hægt ab gera sér mat eða
verðmæti úr öllu sem sjórinn gefur og
það væri geöveiki að henda því frá sér
og ég tek ekki þátt í því. Dauðblóðgaður
netafiskur, sem menn eru einkum sagð-
ir henda, gefur 400 krónur á kílóið upp
úr saltinu.
Annars fer ég að hætta þessu grá-
sleppuskaki í bili. Það er steinhætt að
veiðast."
Þó Jón vinni allt sitt sjávarfang sjálfur
þá lœhir hann nœgja að salta grásleppu-
hrognin og selur þau svo áfram til Vignis
Jónssonar á Akranesi sem leggur þau nið-
ur. Hrognin eru brimsölt en bragðgóð
beint úr tunnunni og Jón segir að mörg-
um finnist þetta kjarngóður matur. Úti í
liorni dormar hálfkœst skata í tunnu og
bíður valdra viðskiptavina með haustinu.
Jón kaupir skötuna á fiskmörkuðum en
reynir að veiða eins mikið afhenni sjálf-
ur og hann getur og leggur stórlúðunet
fyrir hana á völdum miðum.
Gæti selt miklu meira
En ýsan flökuð og fryst er bakfiskur-
inn í famleiðslu fyrirtœkisins og sú fsk-
tegund sem Jón sœkist fyrst og femst ef-
ir. Hann segist aðeins selja ýsuna til
góðra viðskiptavina og segist að hœtti
góðra fisksala helst ekki vilja gefa það
upp hvefir séu hans stœrstu „kúnnar" en
nefiir t.d. Landsvirkjun.
„Ég gæti selt miklu meira en ég vil
bara selja það sem ég veiði sjálfur.
Stundum hef ég þurft að fara á markaö-
inn og þá stendur ekki á kvörtunum og
spurningum um hvar ég hafi eiginlega
fengið þennan fisk. Mínir „kúnnar"
hafa flestir skipt við mig síðan ég byrj-
aði á þessu og það eru að mínu viti
bestu meömælin."
Þó fyrirtœkið sé smátt er famleiðslan
í rauninni fölbreytt og allt sem sjórinn
gefir er nýtt.
„Það þýbir ekki annað en að nýta alia
möguieika. Maður má ekki hafa öll egg-
in í sömu körfu. Þeir sem einskorða sig
við eitt, þeir fara flatt. Þetta vita allir
sem eitthvað hugsa."
Konan og synirnir þrír
Fiskverkun Jóns er alfarið fölskyldu-
fyrirtœki. Hann og kona hans, Guðriin
Gunnarsdóttir, hjálpast að við vinnsluna
í landi en Jón er yfrleitt með einn háseta
með sér. Þau hjónin eiga þrjá syni sem
allir hafa róið árum saman með fóður
sínum en hafa nú fullmenntað sig til
annarra starfa og koma aðeins í ígripa-
vinnu hjá karli fóður sínum. Þeir eni Sig-
urður Sveinn, jarðfœðingur og hellaskoð-
ari, Guðmundur, sem er yfirmatreiðslu-
maður á Grund, og Gunnar Páll, sem er
að Ijúka próf í matvœlafœði og vinnur
á Rannsóknastofhun fiskiðnaðarins.
Sindri RE hafði í upphaf þessa fisk-
veiðiárs rúmlega 43 þorskígildistonn í
veiðiheimildum en Jón segir að þau séu
orðin rúmlega 50 eftir að hann hefur
keypt nokkuð af varanlegum ýsukvóta.
Þegar kvótakerfið var sett á í upphaf
hafði Sindri um 90 þorskígiidistonna
kvóta svo augljóst er að samdrátturinn er
verulegur.
Mér var refsað
„Mér var í rauninni refsað fyrir ab
vilja bjarga mér og vinna meiri verð-
mæti úr mínum afla. Arin sem ég var að
byrja að verka sjálfur og veiddi þar af
leiðandi minna voru einmitt notuð sem
viðmiðunarár. Þess vegna fékk ég svo
lítinn kvóta sem raun bar vitni.
Þar fyrir utan þá var ég einn þeirra
sem seldi fisksölum mikið af ýsu og við
sem gerðum þab urðum illa fyrir barð-
ÆGIR 5