Árbók Háskóla Íslands - 01.02.1959, Qupperneq 16

14
starfs í hópi kærra félaga og vina, sem ekki gleymast, þótt
leiðir skilji og ár líði. Við sem eldri erum höfum ekki heldur
gleymt okkar stúdentsárum og nú rifjast þau upp enn einu sinni-
Þess vegna verða kveðjurnar hlýrri og árnaðaróskirnar, sem
ykkur mæta hér. Ég býð ykkur öll hjartanlega velkomin.
Sumarið, sem við kvöddum í gær, er enn of nálægt okkur
til þess að við getum fyllilega glöggvað okkur á því, hversu
það hafi í rauninni við okkur skilizt, þegar gera skal upp
reikninginn um tap og gróða, illt og gott, sem það færði okkur.
Eitt er víst. Þetta sumar hefir orðið ykkur örlagarikt, væntan-
lega örlagaríkasta sumarið á ykkar ævi fram til þessa. Á þessu
sumri, við sól þess og hregg, hafið þið glímt við mikið vanda-
mál. Þið hafið orðið að taka ákvörðun um það, hvers konar
nám þið ættuð að taka ykkur fyrir hendur nú í haust. Þar með
er líka úr því skorið um ykkur langflest, hvers konar starf bíði
ykkar í framtíðinni, að loknu háskólanámi. Menn tala oft um
æskuglöð stúdentsárin og gleyma því í svipinn, að þessu ævi-
skeiði fylgir líka þung ábyrgð. Hér verða krossgötur svo að
segja við hvert fótmál. Nú hafið þið farið fram hjá einum
þeirra, vafalaust að vel athuguðu máli, en að líkindum ekki án
nokkurs uggs og kvíða, sum ykkar a. m. k. Það er örðug raun
að eiga margra kosta völ og velja einn. En í því er samt hið
margrómaða frelsi mannsins fólgið. Það er von mín, að ykkur
hafi auðnazt að kjósa ykkur viðfangsefni við hæfi. Þá er leið
ykkar hingað góðu heilli gerð. Þá hefir þetta misgóða sumar
reynzt ykkur hagstætt og þið getið örugglega fagnað nýjum vetri.
Já, sumarið er liðið og framundan er annasamur vetur og
svo hver árstíð af annarri, framtíðin sjálf, óræð og öllum hulin-
Um hana verður engu spáð. Mér er auðvitað hulið, hvernig
þið, hvert og eitt, lítið á framtíðina, hvers þið væntið af henni.
Ég held samt ég fari nærri um það. Ég held að það sé nokkuð
algild regla, að æskan, heilbrigð og óspillt, líti alltaf björtum
augum á ófarinn veg og vænti góðs af hinum ókomna tíma.
Þar er hennar verksvið, hennar tímaskeið, og hún finnur
áreiðaniega hjá sér kjark og krafta til þess að sigra hverja
raun, koma miklum afrekum til leiðar. Þegar þeir, sem aldraðir
J