Árbók Háskóla Íslands - 01.02.1959, Qupperneq 71

69
Stéttarbræður og vinir sakna hins sanna manns og góða félaga-
Þjóðin hefir misst einn sinna mætustu sona.
Sigurður Sigurðsson.
(Læknablaðið 1959, 8. tbl.).
Helgi Tómasson.
Sjaldan hefir mér brugðið meira heldur en er ég frétti lát
Helga Tómassonar, og svo mun mörgum hafa orðið, er fregnin
um andlát hans barst yfir landið með útvarpinu á laugardaginn
var. Þeim, sem þekkt höfðu Helga Tómasson frá barnsaldri,
fannst hann ávallt vera ungur og datt ekki í hug, að dauðinn
ætti neitt erindi við slíkan mann. Þótt hann fengi blóðrásar-
truflun í hjartað í vetur, datt okkur ekki í hug annað en hann
myndi komast vel yfir það, enda var hann glaður og reifur og
virtist hafa jafnað sig eftir það, svo að hann var farinn að ganga
til vinnu sinnar, þegar allt í einu þyrmdi yfir hann, svo að ekki
varð við ráðið. Gott er að fá að deyja svo snögglega, en hastar-
lega er vegið að vandamönnum og vinum, sem þurfa tíma til að
átta sig á þeirri miklu breytingu, sem er á lifandi manni og
látnum, einkum er sá var bráðlifandi, sem lézt.
Faðir Helga var Tómas læknir Helgason, Hálfdanarsonar
prestaskólakennara, og konu hans, Þórhildar, sem var dóttir
Tómasar Sæmundssonar. Oft varð mér hugsað til þessa langafa
Helga, þegar hann beitti sér fyrir einhverju, sem hann taldi
þjóðþrifamál. Atorkan og framfarahugurinn héldust í hendur
og vinnugleðin stafaði af honum, þegar hann hafði tekizt á
hendur nýtt viðfangsefni. Hann var hugsjónamaður, en enginn
draumóramaður. Hann stóð ávallt föstum fótum á jörðinni og
leit raunsæjum, glöggum augum á hvert viðfangsefni. Hann
hafði snemma óbeit á allri hjátrú, en kunni vel að meta stað-
reyndir og lét engan hagga sannfæringu sinni, þótt hún kynni
stundum að fara í bága við trú og bábiljur annarra.
Fyrir slíkan mann var í raun og veru erfitt að verða geð-
veikralæknir á þeim tíma, sem Helgi Tómasson tók að nema
þau fræði. Á námsárum okkar í Kaupmannahöfn, þegar við
vorum báðir um tvítugt, var Helgi þegar ákveðinn að verða