Búnaðarrit - 01.01.1912, Page 5
Um ull og ullarverkun.
Eftir
Sigurgeir Einarsson.
Eins og öllum er kunnugt., heflr ull og kjöt verið
aðal-tekjugrein íslenzkra sveitabænda til útflutnings um
mörg ár, og nú á síðari árum smjörið, aðailega í nokkr-
um sveitum sunnanlands.
Þó svo hafl verið, þá hefir tiltölulega lítið verið
gert til þess að bæta ullarverkunina, til þess að hækka
verð hennar; alt hefir verið látið ganga eftir gamla lag-
inu. Aftur heflr á seinni árum talsvert verið gert til
þess, að bæta verkun á kjöti og smjöri. Sláturhús og
rjómabú hafa verið sett á stofn. Annars er það kyn-
!egt, hve lítil rækt hefir verið lögð við það, að umbæta
íllarverkun hér á Jandi, þar sem um eina af aðaltekju-
einum landsmanna er að ræða, og allir hafa viður-
kent, að verkun hennar er mjög ábótavant. Blaðagreinar
þær, sem ritaðar hafa verið um þetta efni, eru aðallega
ávitur til bænda fyrir ,sóðaskap“ og ,svik“, en af tiliögum
eða ráðum til að bæta ástandið hefir mjög fátt kornið fram.
Svo var um meðferð á smjörinu lengi, að hún var svo
afleit, að það gat ekki talist, boðleg vara; en nú síðaii
árin, síðan rjómabúin tóku til starfa, heflr íslenzkt smjör
náð áliti og mikið hækkað i verði, enda er það naum-
ast sambærilegt við það, er áður var, og ættu allir að
geta séð af því, hversu afarmikils virði vöruvöndunin
er, og hve gagnleg hún er fyrir framleiðandann. Kæmist
á að sinu leyti eins góð vöndun á ullinni, þá mundi
1