Búnaðarrit - 01.01.1912, Qupperneq 15

BÚNAÐA.RRIT.
11
aftar, effcir því getur kindin betur neytt krafta sinna.
En það er ekki einungis skaði, er ieiðir af þessu, að
ullin slitnar og tapast, heidur einnig að oft veldur það
skemdum á henni, þótt hún slitni ekki af. Margir hafa
víst séð það á haustin, þegar sauðfé er siátrað, að það
koma stundum fyrir skrokkar með blóðhlaupnum blett-
um. Einkum eru það skrokkar af þeim kindum, sem
orðið hefir að reiða í fjallgöngum á haustin, eða á ein-
hvern annan hátt mætt hnjaski. Þegar þetta hefir
komið af ofmiklum átökum á ullinni, hefir það orsakast
þannig, að háræðarnar, sem liggja út i skinnið, hafa
slitnað eða dalast í bandvef húðarinnar. Blóðið hefir
því hlaupið út undir skinnið eða út í kjötið. Stundum
er skinnið alveg laust á þessum blóðhlaupnu blettum,
og ef svo er, þá hafa ekki einungis háræðarnar slitnað
i sundur, heldur og bandvefurinn. Háræðarnar flytja
næringu til „hárkimsins", og skaddist þær, er hætt
við, að hárinu flytjist ekki nægileg næring, á meðan
ekki er gróið að sárinu; kemur þá bláþráður á uilina,
sem vex yfir þessum blóðhlaupnu blettum. En hafi
skinnið alveg losnað við kjötið, er hætt víð, áður langt
liður frá, að ullin losni á þessum bletti og detti
af. Ef mikil brögð eru að þessu, svo sem ef kindur
eru teknar upp, bornar, kastað til í bræði eða dregnar
langar leiðir á ullinni, þá getur það háð þeim svo, að
þær leggi af, og sé iengi að ná sér aftur, og kemur
þá kyrkingur eða bláþráður á alla ullina á kindinni.
En þessi svívirðilega meðferð á skepnum ætti ekki að
-eiga sér stað, en því miður er hún alt of algeng, sem
kemur af þekkingarleysi manna, hugsunarleysi eða bein-
línis þrælmensku. Þar eð þessi meðferð varðar við lög,
ætti enginn að horfa á, að svona væii farið með skepn-
ur, án þess að skifta sér af þvi, annars er hann litlu
betri en sá, er fremur það.
Þá eru morgungjafirnar, sem hafa mikla þýðingu fyrir
ullina, enda koma þær eigi í bága við annað, þvi miklu