Búnaðarrit - 01.01.1912, Síða 206
202
BÚNAÐARRIT
dreiía honum út á frosna jörðina, þaðan sem svo meiri
eða minni hluti rennur burtu af beztu frjóefnunum í
hlákum og regni. Sé jörðin frosin orðin á haustin, þá
borið er á hana, er auðvitað þýðingarlaust að dreifa úr
hlössunum. En við eigum aldrei að gera það, ef unt er
annað vinnunnar vegna. Við eigum að bera á jörðina
þíða, svo fijótt á haustin sem hægt er, og dreifa úr
hlössunum, eins vel og unt er, jafnóðum og flutt er á
völlinn.
Breiðsla áburðar er annars meira vandaverk en
margur hyggur. Oft sést „brunnið" undan hlössum.
Hversvegna? Af því ofmikið hefir runnið af uppleystum
næringarefnum áburðarins ofan í hlassastæðið, og jurt-
irnar dáið úr ofáti — farið að mannasið og af manna
vöidum. En skamt fyrir utan hlassastæðið standa jurt-
irnar í sultarkeng, gular, lágvaxnar, næringarefnalitlar
og kaila hástöfum á matinn. Gef mér aðéta! En ekki
bólar á Palla, Jónka og Siggunum, sem þó nógan hafa
áburð, því jurtirnar hafa ekki gagn af þeim áburði, sem
aldrei hefir verið safnað saman, eða runnið hefir burtu
á klakanum, eða aldrei hefir leyst upp í vorþurkun-
um og engri jurt orðið að gagni, vegna þess að við
vorum að bíða eftir taðvélinni okkar, að hún gæti mal-
að skítinn.
Sem betur fer eru tún nú víða farin að verða tals-
vert siétt, en á slíkum heimilum er taðvélin að verða
Jieimilisplága.
Vorbreiðslan bíður eftir taðvélinni. Túnið, grösin
bíða hungruð og á versta tíma eftir vorbreiðslunni, mat
og skjóli. Á endanum er ausið hörðum skít á harðan
völl. En um seinan. Grösin, sem ekki hafa skrælnað
úr hungri og kulda í vornepjunum, og þau voru mörg,
lyfta þessum gagnslausa óþverra af sér, og bóndi fær
ánægjuna að láta heimasætur og hrausta syni „bera af“
Hvert? Og því miður stundum skemstu leið út fyrir