Búnaðarrit - 01.01.1912, Page 207
BÚNAÐARRIT
203
túnið, en stundum þó til áburðardrýginda, eins og
vera ber.
Safnið, drýgið og geymið áburðinn sem bezt má
verða. Berið kröftugan, lítt rotinn áburð á, á réttum
tíma, eða beint í ginið á hungruðum nýgræðing, hvort
heldur er á haustin eftir slátt eða vorin. Til hvers er
að bera mat á borð fyrir mann, sem ekki getur étið
einhverra orsaka vegna fyr en löngu seinnaj? Skyldi
maturinn drýgjast eða batna við það.
Notaðu búpeningsáburðinn undir sléttur, plægðu
hann ofan í jörðina, sáðsléttur, akra, garða. En berir
þú hann á völl, gerðu það snemma á haustin á þíða
jörð (undantekning: brött, hólótt, sendin, grýtt jörð með
litlu frjóefnataki) eða í leysingu á vorin. Mokaðu strax
úr og herfaðu niður áburðinn í rótina, og kærðu þig
ekki, þó að sortni svörður — að vorinu til.
Komið hefir það fyrir, að reynt hefir verið að hrinda
í framlcvæmd þeirri ágætu hugmynd, að mynda stærri
eða minni félagsgarða, rækta kartöflur og rófur í félagi,
láta ákveðinn mann eða menn með verksviti hirða garð-
inn og nota hestafl og verkfæri. En mér er líka kunn-
ugt um, að lofsverður áhugi og dugnaður hefir kafnað
í áburðarleysi. En oft hefir öðru verið kent um: köldu,
hrjóstrugu landi, en gleymt því, sem var þó aðalatriðið:
áburður, verkleg þekking og þrautseigja, gefast ekki upp,
þótt ekki gengi alt að óskum, meðan landið var að
komast í rækt. Mundi ekki tilbúinn áburður geta hjálp-
að upp á sakirnar, að minsta kosti í sambandi við bú-
f járáburð ?
Ungmennafélögin eru nú alstaðar að risa upp. Mörg
þeirra fá sér smábletti til ræktuuar. Þar er eg viss um
að ekki vantar áhugann og vonandi ekki kunnáttuna
heldur. En eg er hræddur um, að áburðinn vanti viða.
Kaupstaðabúar og þurrabúðarmenn, sem ekki vaðið
skítinn í augu eins og við sveitakarlarnir sumir hverjir!
Reynið tilbúinn áburð. Og þar sem flutningskostnaður