Búnaðarrit - 01.01.1912, Síða 211
BÚNAÐARRIT
207
þess sem jurtin verður seinni til næsta vor, ef brum og
sprotar hennar hafa verið nagaðir og eyðilagðir að
haustinu.
En út yfir tekur, ef við leyfum skepnunum
að ráðast á nýgræðinginn á vorin. Þá taka þær það,
sem þær ekki náðu um haustið, vegna þess að það var
falið niður i rótinni, en það voru smá-brum, sem nú eru
orðin að litlum sprota, en sem hefir á þessu stigi að
mestu etið upp forðanæring jurtarinnar.
Sé þetta bitið, eyðilagt, reynir jurtin þó að bjarga
sér með því, að mynda nýjan sprota (stöngul og blöð).
En það kostar nýjan efnaforða. Jurtin tærist, horast,
verður þróttminni, seinvaxnari.
Auk þessa eru fyrstu sprotarnir hjá jurtunum ávalt
þróttmestir, gerfilegastir.
En svo er jurtin mikill búmaður, að hún á altaf
til vara brum, ef frumburðurinn, íyrsti sprotinn, heppn-
ast ekki. En miklu er varasprotinn að öllu leyti ves-
alli, seinlátari, og vanalega ber ekkert á honum, mynd-
ast alls ekki, ef fyrsti sprotinn heppnast.
AUir fárast að maklegleikum um vorhretin, að þau
drepi kjark í jurtum, skepnum og mönnurn. En skyldi
ekki hrossa- og fjárbeit á túnin okkar seint á haustin og
þó sérstakl. snemma á vorin vera á við eitt myndarlegt
fardagaflan? Það ætla eg.
í þessu sambandi mætti geta um sáðslétturnar okk-
ar, þennan unga jarðræktarvísi, sem verður að berast
fram, stundum sennilega í sambandi með flagsléttu, með
höfuð og herðar yfir gömlu aðferðina okkar, þaksléttuna,
sem oft þó á vel við hjá okkur, en er einungis of dýr,
mannfrek.
Skepnur ættu aldrei að koma á ungar sléttur. Eru
sáðslétturnar miklu viðkvæmari en þakslétturnar okkar.
Bæði troða skepnur þær meira í sundur og eiga hægra
með að draga upp úr þeim kólfinn, þar sem jurtirnar
eru ungar og ekki búnar að ná fullri rótfestu. Auk þess