Búnaðarrit - 01.01.1912, Síða 241
BÚNAÐARRIT
237
eins 5 feta þykt. Um miðjan nóvember tók eg fyrst á
heyinu, og var það með sætheyslykt, enda hafði hita-
gangurinn verið góður. Þá var hitinn í heyinu 12° C.
Meðfram veggjum var heyið fúið 8—12 þml. inn í. Um
það leyti, sem eg fór að gefa af heyinu, gerði mjög
mikla rigningu, og komst því nokkuð vatn í heyið með-
fram öðrum veggnum. Af því leiddi, að heyið hitnaði
upp aftur, þar sem vatnið rann í það, og var úr því
myglulykt, er kom fram á miðjan vetur. Þar sem vatnið
ekki náði til var heyið jafnan óskemt. Sigurður ráðu-
nautur skoðaði það um mánaðarmót júní—julí, og var
þá iítið eitt eftir af því.
Heyið gaf eg kindum og hrossum saman við þurrhey.
Upphaflega var ætlun min, að bera tóftina upp með
þurru heyi, en tíð brá til óþurka siðustu daga ágúst-
mánaðar, svo að ekki varð þurkað hey úr þvi.
Síðastliðið haust, 1910, ætlaði eg mér að gera til-
raun ineð sætheysverkun enn á ný. Sumarmánuðurnir
júlí og ágúst máttu heita einn óslitinn þerridagur, svo
að engum kom til hugar að verka vothey, enda tæp-
lega hægt að fá mýrarhey nógu vott til þess; en með
september brá svo algert til óþurka, að engjar meðfram
Norðurá og Hvítá fóru allar í vatn á fám dögum, svo
að hvorki varð slegið né þurkað úr því. Nokkra hesta
— um 30 — af síðslægju-mýrarheyi lét eg þó í tóft
um miðjan september. Hitinn í því steig hægt og hægt
dag frá degi, um 2—3° á sólarhring, en ekki nema
fyrstu vikuna, og komst því aldrei upp úr 30° C. Heyið
gat því ekki orðið sætt, en að eins dauft súrhey.
Ástæðan auðsæ: Heyið ekki nógu kraftmikið til að
geta náð því hitastigi (70°), sem sæthey þarf að ná, svo
að gerðkveikjur þær, er sýringunni valda, dræpust.
Mín reynsla í sætheysverkun er:
1. Heyið þarf að vera í fullum krafti, þegar í tóft er
látið.