Búnaðarrit - 01.01.1912, Page 271
BÚNAÐARRIT
267
mikið á að heyja. Þetta getur lánast vel, og heyið náðst
alt inn, áður en kaupafólkið fer burtu. En það getur
líka viðrað svo, að lítið eða ekkert þorni á meðan kaupa-
fólkið er að heyja. Og þá verða vandkvæði á að hirða
um heyið og koma því inn. Allir hafa þá nóg um að
hirða hjá sjálfum sér. Er þá mjög vafasamt, að heyið
fáist svo vei verkað, sem þörf er á. Og svo eru sömu
vandkvæðin með þetta hey og eg tók fram áður, ef
heyið gengur ekki út á næstu árum. — Þessi aðferð
mundi einnig reynast óhentug.
Svo er það kunnugt, að ungmennafélögin fyrir norðan
hafa sumstaðar telcið sig til að stofna heyforðabúr. Hafa
þau gert það með því móti, að félagsmenn hafa tekiÖ
sig til, einn eða fleiri daga, og heyjað af kappi ein-
hversstaðar þar, sem félagið gat fengið lánað slægju-
land. Ef íélagsmenn geta ekki þurkað heyið og
komið því í garð, sem ekki er við að búast, þá kaupir
fólagið að bónda þeim, sem engið lánaði, að hirða um
heyið og koma því undir þak. Þetta sýnir mjög lofs-
verða framtakssemi og áhuga hjá ungmennafélögum pess-
um, og er í mesta máta virðingarvert. En svona hey-
forðabúr geta ekki komið að þeim notum, sem stofn-
endurnir ætlast til; þau geta varla orðið veruleg hjálp í
* harðindum. Auk ýmsra agnúa, sem hindra mest fram-
hald þessa fyrirtækis til lengdar, eru vandkvæðin á að
nýja heyið upp, ef ekki þarf að halda á því á næstu
áruin — hin sömu og eg hefi bent á hér að framan.
Mér finst að menn geti ekki bygt mikið á því, að svona
heyforðabúr komist á fót og geti bjargað bændum í haf-
ísa og harðinda árum.
Þá er eftir að minnast á þá aðferð til að að stofna
heyforðabúr, sem eg hefi bent á í grein minni „Land-
jglágan mesta“ í Búnaðarritinu 1909, og einnig er
bent á í lögum síðasta alþingis um samþyktir um stofn-
un lieyforðahúra. í nefndri grein hefi eg skýrt málið