Búnaðarrit - 01.01.1912, Page 283

BÚNAÐARRIT 279
ekki, verður ekki öðru kent urn en því einu: hún vildi
ekki gera það.
Menn geta nú vitanlega sagt semsvo: „Þessifóður-
forðabúr og harðindasjóður, sem þú talar um, gagnar
ekki, ef langvinn harðindi koma skömmu eftir að
byrjað er að leggja í sjóðinn. Þá eyða menn fljótt forða-
búrunum og éta upp sjóðinn og fella svo fénaðinn á
eftir, eins og áður. Er þá til einskis barist."
Já, hugsanlegt er þetta, en iíka að eins hugsan-
legt. Mjög litlar líkur til að svo færi.
Og við skulum gæta þess:
1. Að „viðleitnin er 'öllum loðiii,u og ef menn
kannast við það, að sú leið, sem hér heflr verið bent
á, til að tryggja búfjáreignina, sé þó sú eina, sem veru-
legar líkur sé til að leiða muni að takmarkinu, þáer
sjálfsagt að reyna hana. Allir sjá, að ekkert ávinst með
því, að halda að sér höndum og reyna ekkert. Enginn
ötull sjómaður hlífist við að leita út á djúpmiðin eftir
fiskinum, þegar ekkert aflast á grunninu, þó að hann viti
ekki nema svo kunni að fara, að ófært veður verði komið,
þegar hann kemur til miða, svo að lítið gagn verði að
róðrinum.
2. Að því lengur sem menn draga það, að byrja
á þessum fjártryggingar-ráðstöfunum, því fleiri góðurn
árum, sem menn hleypa fram hjá sér og hafast ekki
að, því meira nálgast menn harðindakaflann, sem eg
hugsa að fáir þori að synja fyrir að koma kunni, þegar
minst varir.
3. Að ef búið er að koma á almennum samtökum
um gætilegan áset.ning og fóðurforðabúj-, nokkrar hey-
fyrningar komnar, og fóðurforðabúr hvervetna komin á
fót, þegar harðindin byrja, þá fara menn þó ekki flatt
á fyrsta ári, eins og nú er títt. Og þá taka menn nógu
snemma það ráð, sem hyggilegast er, að fækka fénaði
sínum að haustinu, og útvega sér hjálparfóður, áður en