Búnaðarrit - 01.01.1912, Page 285
BÚNAÐARRIT
281
getur raunar ekki hjá því farið, að menn kasti ýmsu
gömlu og góðu í fátinu og fálminu eftir nýjungunum,.
og að mönnum sjáist yfir ýmislegt, sem nærri liggur,
en hefir þó mikla þýðingu. En eftir því sem stírurnar,
eftir margra alda mókið, nuddast bethr Ur augunum,
eftir því skýrist sjónin, og menn sjá þá innan skamms,
hvar þeir hafa hlaupið á sig, hvar þeir hafa verið of
nýjungagjarnir og hvað þeim hefir sést yfir. Fyrir þessu
er þegar farið að móta í ýmsum efnum. Menn eru
farnir að sjá, að sumt af því, er þeir sóttust eftir — glæpt-
ust á — fyrir nokkrum árum, var bara tál og til óheilla.
Láta menn sér þá þau víti að varnaði verða framvegis.
Ennþá er allmikið los á ráði þjóðarinnar að ýmsu
leyti, en engin von er til annars. Það er svo skamt
síðan, að þjóðin fór að hugsa verulega um, að taka sér
fram. En framfa.raleiðin mun flestum þjóðum hafa reynst
seinfarin framan af — vandrötuð, staksteinótt og örðug.
Ýmislegt er þegar komið í rétt horf hjá þjóðinni. Og
það, sem nú er á reiki — og það er auðvitað æði-margt
og all-þýðingarmikið — það vona eg að fái með tíman-
iim fasta stefnu að réttu takmarki.
„Þú vilt þó mannast og verða þjóð,
og vekja til heilsu þitt forna blóð,“
segir Mattliías Jochumsson. Þjóðin vill áreiðanlega taka
sér fram. En „Róm var ekki bygð á einum degi,“ og
„stór sár þarfa mikla græðslu."
Til þess að þjóðin geti mannast svo mikið, sem
hún hefir hæfileika til, þarf hún að vera efnalega sjálf-
stæð. En það getur hún ekki verið, nema hún gæti
þess, að leggja eklci sjálfa sig og aflcomenditr sína i
sJculdafjötra Jijá öðrum þjóðum, og að láta eJcJci fyrsta
JiarðindaJcast sópa burtu miJclu af þeim litlu eigum,
sem hún Jiefir nú handa milli.
Ólafsdal, í maí 1912.
Torfi Bjarnason.