Búnaðarrit - 01.01.1912, Page 299
BÚNAÐARRIT
295
I veg fyrir þaö eru til tvö alkunnug ráð; annað það, að
Iiafa í fjósinu vatnsheldan flór og rennu þaðan i vatns-
helda gryfju, til þess að geyma þvagið í, þangað til það
er borið á. Hitt er að bera á flórinn á hverju máli
eitthvert það ofni, er dregið geti í sig alt þvagið —
þurkað það upp. Lang-algengast er, að hvorugt þetta
ráð sé notað, sízt nema að nokkru leyti. Kostnaðurinn
við fyrtalda ráðið: steinsteyptur flór og vatnsheld renna
•og gryfja, mun standa í vegi fyrir, að það ráð sé notað
alment. En hitfc ráðið þá? Við það er ekki annar
kostnaður en að hafa óvandaðan kofa, til þess að geyrna
á það efni, sem hafa á til uppþurkunar (mold, mómylsnu,
moðsalla), og svo vinnan við að flytja það inn og aftur
út úr fjósinu. Þetta síðast talda, að flytja það aftur út
úr fjósinu, veit, eg að er — þó ótrúlegt kunni að þykja —
það sem mest stendur í vegi fyrir þessu mikilsverða
atriði i áburðarhirðingunni.
Fjósaverkin hafa lengi þótt óvirðulegasta starfið á
heimilinu og því helzt lent á lítilmögnum, fáráðlingum,
sem ekki hafa átt annars betra úrkosti, og gamalmenn-
um, sem vaxin eru upp úr því, að þykja minkun að
því að vinna hvaða æriega vinnu sem er. Erfiðasta og
•óhreinlegasta starfið af fjósaverkunum er útflutningur
mykjunnar, eins og honum er víðast hagað, og er sízt
að undra, þó vesalings uppgefnum gamalmennum, sem
gegna fjósaverkum, sárni, þegar tekið er upp á þeim
nýja sið, að bera svo eða svo mikið af mold á fjós-
flórinn, „bara til að gera þeim erfiðara fyrir“ — skilja
•oft ekki, að tilgangurinn sé annar. Þetta, að auka fjósa-
manninum erfiði og skaprauna honum, með því að bera
í fjósið, er það sem tíðast — þar sem eg þekki til —
dregur úr mönnum að drýgja áburðinn á þennan hátt.
Eg hef oft velt því fyrir mér, hvernig haganlegast
mætti koma fyrir útflutningi mykjunnar. Algengasta
aðferðin er, að bera hana út á reku; er það ilt vejk og
seinlegt, þar sem margir eru nautgripir; hetra er, eins