Heimir : söngmálablað - 01.01.1936, Síða 19

Hugvekja
17
un íslenzku hljómplatnanna. Þær eiga auðvitað að spil-
ast sem allra oftast, einkum þær al-íslenzku, og væri
bezt að þær kæmu livenær sem vera skal, lílca í hádeg-
isútvarpi. I þessu sambandi skal það þó tekið fram,
sem eg liefi fyrir satt: að samningar liafi átt sér stað
milli útvarpsins og h.f. Fálkinn, og e. t. v. lilta umboðs-
manna Polyphon, er takmarki notkun þeirra niður í
fjórum sinnum á ári. En bæði er það nú, að óhætt mun
að fullyrða, að sumar plötur eru spilaðar miklu oftar,
og aðrar aldrei. Má af því ráða, að samningar þessir
séu ekki mjög bindandi, enda væri það hinn mesti mis-
skilningur frá umboðsmannanna hálfu, ef svo væri, og
vil eg i þvi sambandi vekja athygli á þeim forsendum,
sem eg hóf mál mitt með. Þjóðin ltaupir ekki islenzka
músik, hvorki liljómplötur né bækur. Hún er orðin al-
gerlega ringluð og áhugalaus í þessum efnum. Þar af
leiðir, að hún kaupir ekki neitt af forvitni til þessara
hluta, eins og i fyrri daga. En þó að fólk bafi glatað
áhuga sínum á þessum sviðum, heldur það eðli sínu
óskerlu fyrir því, og eitt af eðliseinkennum manna er
að vilja eiga það, sem þeim þykir vænt um. Þess vegna
er það eina leiðin, þjóðinni til endurvakningar, sem
eg befi bent á hér að framan: Að sijngja og spila inn
í lmna hennar eigin músik, þar til hún fer að tileinka
sér hana og láta sér þykja vænt um liana. Þá lifnar
áhuginn aftur af sjálfu sér, og þjóðin vaknar af þeirri
liálfmenningar-vímu, sem hún er að miklu leyti fallin
í. Og þá mun hún skilja, að hún getur ekki þroslcazt í
þessum efnum fremur en öðrum, af neinu öðru en sín-
um eigin ágætum, og liún lærir að hagnýta þau.
Að endingu verður ekki lijá því komizt, að beina vin-
samlegast þeirri ásknorun til útvarpsstjóra og útvarps-
ráðs, að taka þetta mál, ekki einungis til alvarlegrar
íhugunar, heldur til alvarlegra framkvæmda svo skjótt
sem framast má verða. Eg er þess fullviss, að fjöldi list-
unnandi fólks er mér sammála í meginalriðum þessa