Búnaðarrit - 01.01.1929, Page 160
154
BONAÐARRIT
brokflóum á fjalli á undan túnaslætti, hálfum mánuði
áður en heyskapur hófst annarsstaðar þar í sveitinni.
Það eina, sem þar var hægt að slá, voru rásirnar i
miðjum flóadrögunum, sem vatn hafði runnið yfir, og
höfðu legið undir klaka og gaddi allan veturinn. Þar
var brokið orðið hnjehátt 9. júlí, en í flóa-
jöðrum, þar sem svellin höfðu ekki legið á um veturinn,
sást litið annað en grá sina, enda var þar viða k 1 a k i
enn í jörðu, þegar byijað var að slá.
Virðist mjer þetta skýr bending um það, að vetrar-
áveita geti orðið til gagns á votlendi og sennilegasta
skýringin virðist mjer þessi: Þar sem vatn rennur yflr,
þegar fer að fijósa, hylst jöiðin af svellum. Svellin hlifa
jöiðinni fyrir fiostum, likt og snjór, og því betur sem
þau eru þykkri, Jarðvegurinn verður klakaminni en ella,
og helst jafnvel alþíður undir svellunum veturinn yfir,
ef svellin eru þykk. Að vorinu leysir svellin
miklu fyr en klaka úr mýrarjörð, og
jörðin kemur oft alþíð undan svellunum,
þakin nýgræðingi. Þar sem jörðin kemur þið
undan svellunum, verður gróðrartíminn mun
lengri en ella. F.r auðsær hagur að því fyrir gras-
vöxtinn.
Þegar flóana þar vestra lagði þíða undir fönn fyrri
hluta vetrar, og urðu eigi auðir síðar á vetrinum, gátu
menn vænst góðrar sprettu í þeim sumarið eftir í skap-
legu tiðaifari. Þá voru líkur til að talsverður hluti af
þeim kæmi þíður undan snjó (svellum).
Framræsla áveituengja.
í ýmsum íslenskum áveitu-leiðbeiningum er því haldið
fram, að nauðsyn beri til að ræsa fram áveitumýrlendi.
Það sje til bóta að þau haldist sæmilega þur lengri eða
skemmri tíma af árinu. Eftir því sem mjer hefir skilist
átti það að vera til þess: