Búnaðarrit - 01.01.1929, Page 168
162
BTÍNAÐARRIT
orðið þítt og geti bundið þau og geymt til gróðrar-
tímans.
Sumar-áveita. Hjer á jeg við áveitutímann eftir að*
klaki er farinn úr jörðu á vorin, fiam að þeim tíma
sem engið er slegið. Er það venjulegast siðari hluta
júnímánaðar og júlí, eða hlýjasti tími ársins. Eftir að
jeg komst að raun um, hve mikið áveituvatnið jók
sprettuna einmitt á þessum tíma, hefi jeg leitast við að
gera mjer ljóst hverjar orsakir væru til þess.
Þá eru jurtirnar teknar að vaxa sem örast, og eru
færar til að veita sjálfar viðtöku uppleystum næringar-
efnum, er vatnið flytur með sjer eða leysir upp í jarð-
veginum, jafnóðum og þær vaxa. Er því skiljanlegt að'
þá sje fylst þörf á vatninu.
Á þeim tíma verður áveituvatnið að jafnaði hlýjast,
en því hlýrra sem vatnið er, því betur er það fallið tili
að leysa upp steinefni jarðvegsins og losa úr þeim
áburÖarefni. BUNSEN gerði tilraunir með íslenskar berg-
tegundir, er sanna þetta. Hann muldi bergtegundir í
duft og hrærði duftið út í misheitu vatni, og ijet vatnið'
standa á því, án þess að það kólnaði. Reyndust því
meiri steinefni leyst upp í vatninu sem það var heilara.
Það er líka algengt að vatnstjarnir, sem standa uppi á
starengjum í hlýviðratíð, verði skoihvítar, líkt og jökul-
vatn, þó aðfærsluvatnið sje tært. Veitti jeg því marg-
sinnis eftirtekt í veitunni í Bæ. Mun það stafa af upp-
leystum steinefnum, sem blandast í vatnið. Hygg jeg
að vatnshitinn eigi hlut í þessu. En auðvitað verður
eigi skorið úr því nema með rannsókn.
í veitunni í Bæ var víða mikill mosi í sverðinum
milli stargresisins, þar sem vatnið seytlaði um og stóð
eigi í tjörnum. í nýjum uppistöðum, sem jeg hleypti 1
vatni að vorinu, og ijet það standa í tjörnum fram
undir sláttinn, hvarf mosinn að mestu. — Við þau
umskifti tóku jaiðstönglar staranna að skjóta upp strá-
um miklu víðar en áður, svo störin óx miklu þjettara*