Búnaðarrit - 01.01.1929, Page 169
BÚNAÐARRIT
163
Var þaö sýnilegt að mosinn hafði stórum hindraö vöxt
þeirra. Virtist mjer uppistöðuvatnið eyða mosanum best
um gróðrartímann.
Á votlendum starengjum fer að bera mest á mýrar-
járnsmyndun („rauðamýri*) þegar sumarhlýindin eru
komin. Meðan áveituvat.nið nær að endurnýjast á slikum
áveitum, virðist það ekki spilla grasvextinum, því oft
er sprettan mjög góð í „rauðamýrar" drögum. Enda lík-
legt að ör framkoma járnefnanna standi í sambandi við
öra uppleysingu steinefnanna í jarðveginum, og þá losna
um leið úr læðingi nytsöm steinefni handa jurtunum.
Þar sem mýra-rauðinn nær að þorna í mýrunum og
safnast fyrir, virðist það draga úr sprettunni. En áveitan
og enduinýjun vatnsins um gróðrartímann, skolar burtu
járnefnunum og bætir úr þessu.
Þegar vatn hefir staðið á starengjum framan af
gróðrartímanum og störin er farin að spretta, er það
mjög varasamt að hleypa af, svo landið þorni að mun.
Meðan störin vex í vatni, verður vöxtur hennar með
sjerstöku móti, og sjerstaklega sniðinn til þess að jurtin
geti bjargað sjer í vatninu Stönglarnir og blöðin verða
útbúin með vel þroskuðum vatnsleiðslu-æðum, er greiða
mjög fyrir leiðslu vatnsins upp eftir plöntunni og út
um blöðin, og blöðin verða síst failin til að hindra út-
gufun úr plöntunni. Sje hleypt af, svo að landið þorni,
er plantan ekki búin undir þau umskifti; er því hætt
við að efri hluti blaða og stöngla visni og kyrkingur
komi í gróðurinn. Sjeu umskiftin ekki snögg, geta plönt-
urnar ef til vill að nokkru leyti lagað sig eftir breyt-
ingunni, en mjög er hætt við að það takist ekki til fulls.
Jeg veitti þvi nokkrum sinnum eftiitekt í Bæ, að
veitan misti fagurgiæna litinn og varð gul yfir að líta
í þurra næðingum, sem komu rjett eftir að vatninu var
veitt af. Sýndi það sig að efstu hlutar blaðanna höfðu
visnað og náðu sjer ekki aftur.
Það lá mjög nærri að ætla, að hiti áveituvatnsins