Búnaðarrit - 01.01.1929, Síða 343
BÚNAÐARRIT
337
Svo sem menn mun reka minni til, var sumarið 1926
votviörasamt mjög. Nýttist heyfengur manna illa, hjer
sem annarsstaðar. Margir bændur víðsvegar á íslandi
Ijetu „reka á reiðanum“. Gáfu hey sín sem óhrakin
væru, án alls bætis af nokkru kyni. Árangurinn varð
sá, að margir máttu horfa á nokkurn hluta af skepnum
sínum hníga til jarðar síðastl. vor, fyrir allskonar kvill-
um, sem fregnir þær, er varla hafa getið hvers geml-
ings, nefndu ormaveiki, skitupest o. s. frv. En sem auð-
vitað er ekkert annað en niðurstaðan af langvarandi
vöntun nauðsynlegra lífsefna. Efna, sem vitanlegt var
að vöntuðu í hið margþvælda, níðhrakta heyfóður frá
sumrinu 1926. Þetta heflr Jón H. Þorbergsson oft og
rjettilega bent á í BFrey“. Og virðist mjer reynsla
okkar hjer geta staðfest bendingar hans um nauðsyn
þess, að gefa fóðurbæti með hröktum heyjum.
Ormar sækja vitanlega alloft á fje og einnig — e. t. v.
ýmsar bakteríur, þó i misjöfnum mæli kunni að vera.
En slíkar smáverur ráða ekki niðurlögum fjárins, nema
í einstökum tilfellum, fyr en eigandinn heflr — með
hirðuleysi sínu — skapað svo hentug skilyrði, sem með
þarf, og er leitt að slíkt skuli enn koma fyrir meðal
íslenskra bænda.
Allan síðastl. vetur þurfti ab gefa fóðurbæti, t. d. síld
eða lýsi, með hinum hröktu heyjum. Þetta gerðu allir
meðlimir Eftirlits- og fóðurbirgðafjelagsins hjer. Og
árangurinn varð ágæt vorhöld á fjenaðinum. En þetta
gátu þeir gert þó ekkert slíkt fjelag væri til, munu
menn segja. Vera má líka að satt sje. En jeg er viss
um, að það var tilvera fjelagsins, sem olli að það var
gert. Á haustfundi fjelagsins var bent á nauðsyn þess
að gefa síld með heyjunum vegna þess hve hrakin þau
væru og varð það að lokum úr, að bændur tóku — í
íyrsta sinni á æfinni — lán úr sínum eigin sjóði, og
keyptu 100 tunnur af fóðursíld, sem fengust 2—3 kr.
ódýrari hver, vegna þess hve mikið var keypt. Þetta
22