Búnaðarrit - 01.01.1937, Blaðsíða 329
BÚNAÐARRIT
309
fé í þeim. Ef veturinn yrði svo harður, að taka þyrfti
hrossin í hús, þá slátraði hann fénu sem væri í hesthús-
unum, og þá væru húsin til reiðu. Þar með var þeirri
umvöndun lokið. -— Svar hónda skýrir sig sjálft.
Hversu sem ég litast um, þá fæ ég ekki séð að hor-
fellislögin hat'i valdið nokkrum kapítulaskiptum í bún-
aðarsögu íslendinga. Er og ekki að vænta slíks, þegar
þess er gætt, að jafnan var skaðinn vorkenndur þeim,
sem felldi, en ekki þjáningin, þeim sem féll úr hor.
Þá er loks að víkja að þeirri tilraun, sem nú er efst
á baugi, að bændur myndi með sér fi’jáls samtök til
að finna hvernig lxezt er að fóðra, og hvað kostar að
víkja svo eða svo langt frá því, og þessi tilraun þróast
í skjóli þeirrar sannfæringar að ef bændur vissu hve
dýrt það er að vanfóðra þó ekki verði fellir, þá myndi
enginn voga sér út á þennan hála ís.
Um miðja 19. öld var sá skriður kominn á málið,
xxð töluvert var rætt um það og ritað, og komu ýmsar
uppástungur fram. Nokkrar sveitir á Norð-austui'landi
kusu nefndir manna til að leiðbeina hændum um xx-
setning. Ekki er mér kunnugt um árangur þessarar
hreyfingar almennt, en að sjálfsögðu hel'ir hann þó
verið nokkur, því allt þetta vakti athygli bænda á
nauðsyninni, og ýmsir hafa 1‘ylgzt með í hrifningu þess,
að hér væri gott mál að styðja.
Sýslufundir Þingeyinga 1866—67 ræddu þetta mál,
og samþykktu uppkast að samþykktum fyrir fóður-
birgðafélög í sýslunni, til leiðbeininga og' hvatninga
fyrir sveitirnar. Var þar svo kveðið á, að bændur mættu
ekki setja á Wo af heyjurn sínum, og þó varlega á hitt.
í hverri sveit átli að kjósa menn til að leiðbeina bænd-
um um ásetning, fóðrun og hirðing.
Ekki voru mörg félög stofnuð upp úr þessari hreyf-
ingu. Aðeins eitt þeirra hefir starfað alla stund síðan,
en það er Fóðurbirgðafélag Bárðdæla. Vafalaust hefir
þessi hreyfing þó orðið héraðinu til mikils gagns, því