Dvöl - 01.01.1937, Síða 10

4
övöl
stóru ístruna á sér og studdi
höndunum á lærin, en borgar-
stjórinn hélt áfram:
— Neitarðu því, sem þjónn
réttvísinnar ber fram?
— Nei, herra.
— Þú gengst þá við þessu?
— Já, herra.
— Hvað hefir þú fram að
færa þér til málsbóta?
— Ekkert, herra.
— Hvar hittir þú þenna
glæpafélaga þinn?
— Þetta er konan mín, herra.
— Konan þín?
— Já, herra.
— Einmitt það — þið búið þá
ekki saman-------í París?
— Fyrirgefið, herra, en við bú-
um saman.
— En — en — þú hlýtur að
vera vitlaus, alv.eg bandvitlaus,
góði maður, að láta taka þig
þannig úti á víðavangi, og það
klukkan tíu að morgni.
Kaupmanninum virtist liggja
við gráti af smán. Hann muldr-
aði í barm sér:
— Það var hún, sem vildi
þetta. Ég sagði henni þó, að þetta
væri hreinasta heimska, en þeg-
ar konunni dettur eitthvað í hug,
þá vitið þér, að henni verður ekki
bifað.
Borgarstjóranum féll vel hrein-
skilni kaupmannsins, og svaraði
brosandi:
— í þettæsinn hefði hið gagn-
stæða átt að eiga sér stað. Þið
væruð ekki hérna, ef einungis
henni hefði dottið þetta í hug.
Herra Beaurain varð nú aiveg
æfur. Hann snéri sér að konu
sinni og sagði: — Sérðu nú, hvað
þú hefir gert okkur með þessu
draumlyndi þínu. Á okkar aidri
þurfum við að mæta fyrir rétti
út af siðferðisbroti. Við verðum
að loka buðinni, missum við-
skiptavinina og verðum að ílytj-
ast í burtu. Þetta fáum við fyrir
tilvikið.
Frú Beaurain tók til máls. Án
þess að virða mann sinn viðlits,
útskýrði hún tafarlaust og án
minnstu blygðunar — allt að því
hiklaust: — Auðvitað veit ég
vel, herra minn, að við liöfum
gert okkur hlægileg. Viljið þér
leyfa mér að flytja mál mitt eins
og lögfræðingur, eða öllu heldur
eins og vesalings kona, og ég
vona, að þér gerið það fyrir okk-
ur að jeyfa okkur að fara heim
og hlífið okkur við þeirri smán
að vera lögsótt. — Endur fyrir
löngu, þegar ég var ung, kynnt-
ist ég hr. Beaurain sunnudag
einn hér á þessum slóðum. Hann
var í vefnaðarvörubúð, en ég var
búðarstúlka í verzlun, er seldi
tilbúinn fatnað. Ég minnist þess
arna, eins og það hefði skeð í
gær. Endrum og eins fór ég og
eyddi sunnudögunum hér hjá
vinkonu minni, Rose Levéque, og
bjó hjá henni í Pigalle-götunni.
Rose var trúlofuð, en það var ég
aftur á móti ekki. Unnusti henn-