Dvöl - 01.01.1937, Blaðsíða 15

D V O L
FLÆKINGUR
Hann eigrar um sirœtin, það er hans fag
og úilit hans minnir á sorgarlag.
Menn líia á hann eins og Iiðinn dag
eða ljóð, sem að enginn kann.
Og þegar þeir ganga honum hjá
þá horfa þeir tlækingsganninn á
sem hugsi þeir um það með þakklæti þá
að þeir séu meiri en hann.
liann er ofi á kvöldin inni á bar
og úi í portum á næturnar,
hann glímir kannske við glugga þar
og gerir í rúðu skarð.
En heppnin hans reynisí handasein
því hjariað er eins og broiin grein —
þá er honum draslað upp í siein
eða austur á letigarð.
Svo efiir mánuð þá fær hann frí,
þá fer hann á barínn enn á ný.
þar helzf var æfin örlíiið hlý
þegar andúðin hjariað skar.
Þar líia þeir á hann eins og mann,
og ekkert er beira fyrir hann.
Því alsiaðar gegn honum umgengnin brann
af ókunnugleik, nema þar.
Hann er einn í göfunnar ös og dyn.
Hann á ekki lengur bróður né vin.
Hann veii, að þeir mefa misiökin
meíra en sjálfan hann.
I augum hans lífsins sorg ég sé.
Og svipurinn minnir á fölnað iré,
sem eitt og varnarlausi úi af hné
og aldrei sinn jarðveg fann.
Oísli H. Erlendsson.