Dvöl - 01.01.1937, Qupperneq 19

D V Ö I.
13
H E I M T U R -------------------------------------
Eftir Kolbein frá Strönd.
— O-svei, og segi eg það enn.
— Ekki bað e g þig að vera.
Eg hafði komizt af þessi 60 ár
án þín og þinna líka og kemst
það enn.
— O-svei.
— Hugh, svei? — Það var þó
að minnsta kosti friður hér þang-
að til þú komst með breddu-
ganginn og kjaftæðið og byltir
öllu til. Það var óvant slíku,
kofahróið.
— Jú, ætli það væri óvant
slíku, eg segi það bara. Þú ætt-
ir að segja sem flestum frá því.
Enginn maður hefir nú séð ann-
að eins — svo hjálpi mér —
annað eins bölvað svínarí! Ekki
svo sem þú værir að hafa fyrir
því að þvo kofana, nei — ónei,
það hafði víst ekki verið oft gert
í þessi fjögur ár frá því blessað-
ur kerlingarauminginn þinn dó.
Eða gólfið! Já, það yrði langt
upp að telja. — Og tala svo um
ástandið það. Óvant slíku! Jú,
hreykinn máttu vera.
— O, eg lifði samt, og lifði í
friði þangað til þú tróðst þér
hingað inn; settist upp, það var
það sem þú gerðir, — settist upp
eins og hver önnur flökkuker-
ling og —,
— O, þegiðu! Eg er ekkert
upp á þig komin og hefi aldrei
verið, og hamingjan ‘veit, að
aldrei hefði eg stigið hingað mí'n-
um fæti, ef blessaður auminginn
hefði ekki verið búinn að biðja
mig að líta til með þér, þegar
hún kveddi. Hún þekkti nú víst
sitt fólk, blessunin. Ætli það
ekki.
— Hugh.
— Og svo þakkirnar hjá þér.
Jú, það er ekki að spyrja að
því. En það gæti bara komið fyr-
ir, að eg biði ekki eftir þeim. Eg
er ekkert smeyk við veröldina, þó
sextug sé, og eg get unnið bæði í
s'veit og á stakkstæði, og er ekk-
ert upp á þig eða þín hús komin,
það segi eg satt. En ætli þú
fyndir muninn. Ætli þú yrðir
lengi að verða lúsugur aftur, eg
segi það, skítinn tala eg nú ekki
um.
— Þetta eru ósannindi!
— Hvað þá, óværðin? Jú, ætli
ekki það, — skyldi ekki það.
Ekki er að tala um minnið. Já,
þakka máttu, það er ekki svo
glæsilegt að muna.
— Þetta eru ósannindi, eins
og allt þitt skraf.
— Ja, svei', Hrópaðu heerra,