Dvöl - 01.01.1937, Blaðsíða 20

14
D V Ö L
og bezt er að nota tímann, því
nú er nóg komið, nú fer eg. Eg
er búin að þræla hér nógu lengi
fyrir ekki neitt. Hérna! —
þarna!
Þorbjörg reif af sér óhreinu
svuntuna og þeytti henni út í
horn. Hún var rauð í framan og
dæsti af áreynslunni.
— Eg er víst ekki lengi að
tína saman þessar fáu spjarir,
sem eg á, og ekki hefir þeim
fjölgað eða farið fram í vistinni
hjá þér, það væri synd að segja
það. En fegin verð eg, það veit
hamingjan; skil bara ekki, hvað
eg hefi enzt hér lengi hjá þér, sí-
naggandi karlfauskinum.
— Já, farðu bara, hugh. En
ætli eg hafi ekki heyrt það fyrr.
Ætli þú farir langt, hu-hu.
Hjalti hló kuldalega gegnum
úlfgráan skeggjúðann og snýtti
sér á tóbaksklútnum. Hann var
nú ekki uppnæmur, karlinn, en
í' hvert skipti, sem Þorbjörg bar
það upp a hann, að hann hefði
verið lúsugur, þegar hún kom í
kotið, fauk hann upp í bili. Þetta
voru líka verstu ósannindi. Hann
Jagði tóbaksfjölina með tóbak-
inu, sem hann hafði verið að
saxa, upp á hillu. Svo tautaði
hann eitthvað fyrir munni sér,
sem ekki heyrðist, þreif hatt-
garminn sinn og staulaðist út úr
kofanum.
Það var eitt af þessum gömlu
húsum úr hlöðnum steini; eftir-
stöðvar hinnar hverfandi og
horfnu Reykjavíkur. Lítið, lágt
hús, sem stendur við ósjálega
götu. Þau eru hreint ekki svo
ljót, þessi gömlu hús, eiginlega
fallegri en mörg þessi stóru og
yfirlætisfullu, sem eru að rísa
hér og þar, og stundum á þeirra
fornu lóðum. En þau hafa ekki
þægindi þeirra. Þau sitja dálítið
hnípin og ellileg á lóðunum sín-
um, sem ósjálfrátt minna á tún í
sveit, þó þær séu ekki stærri en
aðrar lóðir, og jafnvel þó varla
sé á þeim nema fáir fermetrar
af grassverði auk lítils kartöflu-
garðs, en aðrir lilutar huldir
spýtnarusli, gömlum tunnum og
fornfálegu rifrildi úr síldarnót,
eða einhverju þess háttar.Og áð-
ur en varir, hefir maður slegið
því föstu, að í svona húsi búi
gamall maður með hví'tt skegg,
og gömul bústin kona með digra
fingur og í þröngri, slitinni
treyju, sem einhverntíma hafi
verið rósótt. Það furðulega er,
að þetta er oftast nær rétt í að-
alatriðum. Skeggið er nú samt
ekki alltaf hvítt, eða treyjan
rósótt, en það eru líka smá-
munir.
Hjalti gamli kom út úr dyrun-
um. Hann grillti út í buskann á
móti storminum og bar hönd sem
snöggvast fyrir auga. Svo rölti
hann niður götuna til sjávarins.
Hann hafði oft gengið þessa
sömu leið, og í ýmsum erindum,
en oftast hafði það þó verið til
þess að fara á sjóinn, — bless-
J
4
j.
•4