Dvöl - 01.01.1937, Blaðsíða 23

13V0L
17
— Á hvaða bæ er hún nú
aftur?
— O, eg er nú svo gleyminn
orðið.
— Er það á Þorgautsstöðum?
— Jú, jú — á Þorgautsstöð-
um er það.
— Eðá er það á Kambi?
—^ Ja, eftir á að hyggja, á
Kambi mun það vera.
Sannleikurinn var sá, að
Hjalti hafði ekki hugmynd um,
hvar Þorbjörg var. Hann 'vildi
ekki spyrja að því, jafnvel þó að
hann vissi, að nágrannarnir voru
þar fróðari en hann sjálfur. —
Honum tókst þó að komast að
því gegnum samtal, og hann var
dálítið hróðugur, því hann hélt
að þeir hefðu ekki tekið eftir
því. — Og nágrannarnir brostu
í laumi.
— Hvernig gengur einlífið,
Hjalti minn, sögðu þeir.
— Hugh, eg er nú vanur að
basla, eg lcann nú eiginlega allt
af bezt við það.
— En er það nú ekki dálitið
einmanalegt síðan Þorbjörg fór?
Þá reiddist Hjalti. Hann lét
ekki mikið á því bera, en hann
reiddist samt. Hann sagði fátt.
Satt að segja var það skramb-
ans einmanalegt stundum, því
varð ekki neitað með sanni., —
Honum gramdist við sjálfan sig
fyrir það að geta ekki hrint þeim
tilfinningum úr huga sér, en þær
þrjózkuðust við.
Þegar fór að hausta, datt hon-
um í hug, hvort Þorbjörg færi
ekki að koma, og ef hann var að
dunda í kringum húskofann, leit
hann stundum upp eftir götunni,
hvort Þorbjörg kæmi nú kann-
ske ekki bara gangandi. En þar
var engin Þorbjörg. —
Dag nokkurn seint um haust-
ið kom þrekvaxinn kvenmaður í
skósíðri peysufatakápu ofan göt-
una. Hún hélt á hvítum poka í
annarri hendi, slattafullum. —
Hjalti var að dunda kringum
húsið, eins og hann var vanur,
og það var eins og gamla hjart-
að færi að slá dálítið örar. Hon-
um hlýnaði fyrir brjóstinu, og
innan undir úfnu og úlfgráu
skegginu komu ósýnilegir bros-
kippir í munnvikin.
— Hugh, mikið var.
En hann mátti ekki láta neitt
á sér sjá, — umfram alla muni.
Hann gekk út að spýtnahrúg-
unni og lézt vera að lagfæra þar
eitthvað. — Nú mundi hún vera
að nálgast garðshliðið. — Nú
mundi hún vera að opna, — að
ganga heim að húsinu, hún hlyti
að sjá hann. I laumi gaut hann
út undan sér augunum. — Hvað
var þetta! — Hún strunsaði fram
hjá! — Það var ekki Þorbjörg!
Hjalti glápti á eftir konunni.
Andlitsdrættirnir urðu slakir og
svipurinn tómlegur, og hendurn-
ar héngu máttlausar niður með
síðunum. Það var ekki Þorbjörg.
Og svo kom vetur. —