Dvöl - 01.01.1937, Qupperneq 24

18
b V c1) L
Dag nokkllrn var barið að dyr-
um hjá Hjalta.
— Eg var beðinn að taka hér
kommóðu.
— Núh.
— Stendur það ekki heima?
Þorbjörg heitir konan.
— Júh, eg býst við því.
— Og svo voru það rúmföt.
— Júh.
Maðurinn fór með hvort-
tveggja, og eftir var aðeins ryk-
ið undan kommóðunni og autt
fletið. — Það var líkast því að
einhver hefði dáið.
En Hjalti hélt áfram að saxa
cóbak, og í skammdeginu urðu
dagarnir langir.
Veturinn leið og sólin hækk-
aði á lofti. Það birti í bænum og
sólskinið varð sterkt í augum. —
En skyrturnar hans Hjalta —
þær urðu alltaf dekkri og dekkri.
Og geislar sólarinnar seildust inn
á gólfið um hádaginn, og gólf-
ið var ekki hreint. Borðið var
þakið bollum og skálum, sem litu
út eins og fénaður í rigningu, og
Skolvaskurinn, — hann var víst
á sínum stað, en eiginlega var
hánn samt horfinn. Verst hafði
þó gengið að kveikja upp í eld-
stónni. Þar vildi ekki loga þrátt
fyrir blástur óg pú, og svo var
það reykurinn, sem átti það til
að fara í alveg öfuga átt við það
sem hann átti að fara. Og sein-
ast komst Hjalti að þeirri niður-
stöðu, að eldurinn væri ekki til
þess að vega á móti erfiðinu og
bakverknum, sem af því kom að
húka blásandi og púandi við eld-
stóna með vafasömum árangri.
Og svo mátti þá vel lifa á rúg-
brauði og mjólk, ef ekki vildi
betur til, — en oft var nú kalt.
Og svo fór að vora, og þá kom
óþreyjan í Hjalta.
Ilann rölti í kringum húsið og
labbaði niður að sjónum, en það
var engin fullnæging í því leng-
ur. —
Náttúran vaknaði smátt og
smátt af dái, og hlátur smá-
krakka í götunni varð skærari
og fjörlegri.
En inni í kofanum hjá Hjalta
var allt jafn þögult og tómt.
Hötturinn var líka strokinn á
brott, hafði gert það strax og
hlýnaði í veðri. Það var ekki að
spyrja að því. Hjalti varð að
vísu að kannast við, að hann
hafði stundum gleymt að gefa
honum mjólkurdropann, en ekki
hafði það þó komið oft fyrir, og
svo var hann rokinn burtu. Slík
voru laun heimsins.
Svo var það einn dag um
vorið, að Hjalti stóð ferðbúinn
úti fyrir húsdyrum. Hann hafði
girt skálmarnar niður í grófu
ullarsokkana, og þó hlýtt væri
í veðri, hafði hann farið í þykka
stuttúlpu, sem var hneppt upp í
háls.
— Ertu að fara í ferðalag,
Hjalti minn?
— 0, ekki getur það nú heit-
ið. —