Dvöl - 01.01.1937, Qupperneq 40

34
D V Ö L
fyrir afskiptasemi og skömmum
Kristínar, eða þá að hin ódulda
fyrirlitning ættingjanna skall á
honum eins og ískaldur gustur.
Verst var þetta þó á sumrin. Þá
var fjöldi fólks af Holckers-ætt-
inni stöðugt gestkomandi og það
var allt samtaka um að fyrirlíta
hann og börnin sögðu hon-
um hiklaust, að þau mættu ekki
leika sér við hann.
Þegar Charles var átján ára,
strauk hann að heiman og fór í
siglingar, eins og svo margir
aðrir drengir á þeim aldri hafá
gert. Hann skildi eftir bréf til
Leonoru. Það var stutt og vand-
ræðalega samið. Hann reyndi þar
að skýra fyrir henni, hvers vegna
hann væri neyddur til þessarar
breytni. Og tár hennar þvoðu
blekið af pappírnum, áður en
hún var búin að ná því jafnvægi,
að hún gæti lesið það.
Ef til vill sá þessi átján ára
unglingur ekkert annað ráð til
að vernda sinn eigin persónu-
leik, en að strjúka — að hrista
af sér alla niðurlægingu og kval-
ir bernskuáranna. Það er ekki
gott að vita, — og sjálfsagt vissi
hann það ekki sjálfur. Hann
fylgdi einhverri innri eðlisávís-
un, sem skipaði honum að hverfa
burt úr Austurvík, þar sem rík-
mannleg aðbúðin var kvalræði,
— til þess að vita, hvort ekki
væri eitthvað annað að finna í
hinni víðu veröld.
Hurtför drengsins tók ákaf-
lega á Leonoru. Hjarta hennar
lá við að bresta. Hún náði sér
aldrei framar. Henni fór aftur
dag frá degi og að lokum varð
það svo áberandi, að Kristín gat
ekki annað en tekið eftir því.
Hún var ekki illa innrætt að eðl-
isfari, heldur hafði geð hennar
með aldrinum fyllzt vandlæting-
arfullri beiskju, sem náði alger-
lega yfirhönd yfir henni. En nú
breyttist þetta. Hún fór að kenna
sjálfri sér um það, hvernig syst-
ur hennar hnignaði. Og þannig
dvöldu báðar þessar konur á
hinu fagra ættaróðali, sem þær
höfðu erft, og þjáðust, án þess
að leita hinnar einu lækningar,
sem kostur var á, — að mætast
á miðri leið og sættast.
Þegar unglingur strýkur að
heiman, er það ætíð alvarlegt
fyrir aðstandendur hans. En hér
bættist það ofan á, að ófriðurinn
mikli geisaði og siglingar alla1"
voru stórhættulegar, vegna tund-
urdufla og neðansjávarbáta. —
Leonoru hefði tæplega orðið
meira um, þó að hann hefði
framið sjálfsmorð. Hún vissi það
fyrir víst, að hann var henni
horfinn, og að hún myndi aldrei
líta hann augum aftur í þessu
lífi.
Smám saman fór Kristín að
komast á sömu skoðun og Leo-
nora. Ættingjarnir, sem undir
niðri voru ánægðir með það, að
gauksunginn var floginn úr
hreiðrinu, urðu þess nú varir? sér