Dvöl - 01.01.1937, Qupperneq 45

D V Ö L
ar verða grænbleikt. Varir -henn-
ar skulfu og henni svelgdist á
hvað eítir annað. Svo stamaði
hún, hálfrugluð:
— Hún — hvað segirðu,
drengur minn? Le—Leonora?
— Já, svaraði hann óþolinmóð-
ur yfir skilningsleysi hennar.
Leonora! Hún kom á móti mér
út á veginn rétt áðan. Iiún hef-
ir heyrt, þegar bíllinn kom, kast-
að einhverju yfir sig og farið
út. En svo vildi hún að ég færi
á undan sér einn til að heilsa
þér. Hún . . .
Hann komst ekki lengra. —
Kristín greip fram í fyrir honum
og varir hennar voru nábleikar:
— Veiztu það ekki? . . . Leo-
nora . • . hún er dáin fyrir þrem-
ur árum.
Hún þrýsti höndunum að
hjarta sér og lokaði augunum.
Það var svo hljótt í anddyrinu,
að andardráttur hennar virtist
valda hávaða. En svo náði hún
sér og bætti við:
— Það var einmitt um þetta
leyti árs. Og síðustu orð hennar
voru kveðja til þín.
Hann vildi ekki trúa orðum
hennar. Hann þaggaði skynsemi
sína niður með valdi og eins og
þrálynt barn hljóp hann fram að
dyrunum, opnaði þær og gekk
út á stéttina. Hann hugsaði:
— Hún var hér rétt áðan. Ég
hlýt að finna hana. Ég veit, að
ég finn hana!
Og hann hrópaði út yfir trjá-
39
garðinn, sem var uppljómaður
af tunglsljósinu:
— Leonora. ... Mamma! . .
Komdu!
En enginn svaraði. Trjágarð-
urinn var hljóður, baðaður í
ljósi tunglsins, og þegar Charles
gáði betur að, var sem það hlægi
á móti honum, stríðnislega, en
þó um leið með hryggð.
Þá var gripið í handlegg hans.
Kristín stóð við hlið hans, skjálf-
andi í hinni þunnu yfirhöfn sinni
og með titrandi gamalmennis-
rödd sagði hún:
— Komdu inn, Charles! —
Komdu inn! Þetta er þýðingar-
laust.
Skynsemin, sem á ný var bú-
in að ná yfirhöndinni hjá hon-
um, féllst á þessi orð hennar.
Hann hlýddi og lét hana leiða
sig inn fyrir dyrnar.
Nokkurri stundu síðar hafði
stofustúlkan stórkostlegar nýj-
ungar að segja samstarfsfólki
sínu, sem með stýrurnar í augun-
um hópaðist inn í eldhúsið til
þess að fræðast um heimkomu
unga herrans — herra Charlesar,
sem átti að erfa herrasetrið og
allt, sem því fylgdi.
— Hann var meira en lítið
þreyttur, sagði hún. Ekki var
hann fyrr kominn inn fyrir dyrn-
ar en hann féll niður á gólfið og
grét. Gamla ungfrúin tosaði hon-
um upp á stól og þar hélt hann
áfram að gráta.