Dvöl - 01.01.1937, Qupperneq 52

46
D V O L
deild háskólans“ eftir Gunnar
Benediktsson. Ennfremur: „Er
menningin í hættu?“ eftir rit-
stjórann Kristinn E. Andrésson.
Hér yrði of langt mál að fara
úl í efni þessarra ritverka hvers
fyrir sig. En það, sem er ein-
kennandi fyrir þessa bók í heild
og gefur henni mest gildi, er sá
hispurslausi vilji og áhugi, sem
logar í línum hennar, samíara
yfirleitt vönduðum málflutningi.
Um skoðanirnar verður hver að
dæma fyrir sig.
Og svo komum við að því síð-
asta, en ekki því sízta af óbundnu
máli.
Ég trúi því tæplega, að þeir,
sem lesið hafa Söguna um San
Michele, hafi ekki rumskast, er
þeir fréttu um nýja bók þýdda
á íslenzka tungu eftir sama höf-
und. A. m. k. fór ég bráðlega á
stúfana, er bókin: „Frá San
Michele til Parísar“, eftir Axel
Munthe kom út í íslenzkri þýð-
ingu.
Munthe er einn þeirra galdra-
manna, sem er þeim góðu gáfum
gæddur, að geta ekki einungis
skilið mennina sjálfur út í æsar,
heldur er einnig fær um að gera
þá auðskilda öðrum mönnum. En
það eru ekki mennirnir einir,
sem njóta samúðar hans og skiln-
ings. Dýrin, grösin, já, jafnvel
kaldir steinarnir hlægja og
gráta í penna hans, þessa manns,
sem ekki gerir einu sinni kröfu
til þess að vera talinn rithöf-
undur.
I bók þessari eru fimmtán
þættir, ritaðir í sama stíl og
þættirnir í Sögunni af San Mich-
eíe. Sumir þessara þátta hafa
verið þýddir og birtir áður í
þessu tímariti, svo sem: „Við,
sem höfum yndi af hljómlist",
„Rafaella“ og „Monsieur Al-
fredo“. Auk þess koma ýmsir
velþekktir vinir úr Sögunni af
San Michele hér fram á ný.
Gildir það bæði um menn og
dýr. Allir þættirnir eru frásögur
úr lífi eða samtíð höfundarins
sjálfs, speglanir á litbrigðum
lífsins, stórum sem smáum, —
dregnar fram af frábærri alúð
og umhyggjusemi. Sérstaklega
njóta dýrin umhyggju hans. Hjá
þeim unir hann sér betur en hjá
mönnunum. Hann er mannvinur,
en þó í fyrsta lagi dýravinur.
Engan mun iðra að lesa þessa
bók. Hún er sýnu betri en kenn-
ingar margra þeirra, sem kenni-
menn kallast.
Af þeim ljóðabókum, er kom-
ið hafa á markaðinn, skal fyrst
nefna: „Það mælti mín móðir“,
sýnishorn af kveðskap þrjátíu
kvenna. Kver þetta er mjög snot-
ur útgáfa, birtir gamalt og nýtt,
þekktra og lítt þekktra höfunda.
Vafalaust munu ýmsir vinir
kvennanna sakna margs, er tal-
izt gæti betra því, er þarna birt-