Dvöl - 01.01.1937, Qupperneq 53

D V 0 L
47
ist, en í svona litlu safni er vand-
ratað meðalhófið. Ennfremur
liafa sumar konurnar valið kvæð-
in að nokkru leyti sjálfar, og þá
hefir persónuleg afstaða þeirra
til yrkisefnisins haft hönd í
bagga og e.t.v. ráðið eins miklu
og gæði kvæðanna.
Yrkisefni k'vennanna er lang-
flest ást eð.a náttúrufegurð. —
Vafalaust er það engin tilviljun.
Flestar þessar konur hafa helg-
að heimili sínu störf sín og lifað
fyrir ástvini sína, en sótt endur-
næringu anda síns út til móður
náttúru, þá sjaldan færi gafst.
Þessir tveir þættir hafa því verið
hendinni næstir og huganum
kærastir, þegar leitað var efnis í
línur og stuðla. Þess ber okkur
að minnast, er við lesum þessi
ljóð.
Skáld-Rósa á þarna nokkrar
sínar ófeigu stökur. Halla tek-
ur undir með svaninum, „sumar-
langan daginn“. Þura í Garði
siglir á „laufblaði einnar lilju“
yfir Rín. Ungu stúlkuna, Rósu
B. Blöndals, dreymir um augu
Kormáks. Hér er ekki færi að
tína fram dæmi hinna ýmsu blik-
flata, er kverið sýnir okkur á
sálarlíjfi kvennanna. Bezt, að
hver kynnist þeim sjálfur fyrir
sig.
Davíð Stefánsson frá Fagra-
skógi færir okkur enn nýja bók:
„AS norðan". Við, sem þóttumst
greina í síðustu bók hans, ,,í
byggðum“, boðanir nýrra við-
horfa, horfur til aukinnar gagn-
rýniámeinum þjóðfélagsins, höf-
um farið villir vegar. Þessi bók
heldur sér algerlega innan sömu
takmarka og fyrri bækur hans.
Hér eru ýms góð kvæði um
daginn og veginn, efni úr þjóð-
trúnni og ýmislegt fleira, „Snjó-
mokstur“, „Nú veit ég“, „Æri
Tobbi“ og „Möðrudals-Manga“,
að ógleymdu „Kvæðinu um kýrn-
ar“, þar sem skáldið byrjar vel,
en teygir lopann óþarflega lengi.
Davíð Stefánsson er svo mikið
skáld, að við, sem unnum kvæð-
um hans, erum ekki ánægð nema
við fáum í hverri bók talsvert
af þeirri skörpu gagnrýni á
straumhvörfum lífsins, sem
hann hefir sýnt og sannað, að
hann á til — talsvert meira en
hér er að finna.
— Hvar hefir þessi maður
lært? spurði einn ljóðvinur kunn-
ingja sinn eftir að hafa lesið
, íCyssti mig sól“ eftir Guðmund
Böðvarsson. — í sveitinni — og
einverunni, var svarið. Þetta mun
sönnu nærri. Bók þessa unga
manns ber vott um óvenju næma
cilfinningu fyrir öllu í senn: efni,
máli og rími. Guðmundur Böðv-
arsson lætur ekki óró og önn
dagsins takmarka víðferli anda
síns. Hann, bóndinn við plóginn,
skynjar gegnum rúm og tíma
skyldleika sinn við reikula píla-
grímann, titrar af ugg með far-
manninum, sem velkist í hafi og
líður dauðakvalir með villta dýr-