Dvöl - 01.01.1937, Blaðsíða 65

D V Ö L
59
með meiri alvöruþunga en
nokkru sinni fyrr.
,,Það get ég ekki dæmt um
— en það er eins og þeir hafi
hvergi frið né ró. Það er ýmis-
legt til, sem við ekki skil.jum,
það er víst og áreiðanlegt. Og
sumt fólk sér líka ýmislegt, en
aðrir sjá aldrei neitt. Til dæmis
hann Joe hérna — það er sama,
þótt eitthvað sé sett við nefið á
honum, — hann sér það ekki
samt; og svona eru hinir strák-
arnir líka, það er alltaf svo mik-
ið óðagot á þeim. En hún Me-
gan sér það, sem fram fer í
kringum hana og meira til, ef
ég þekki hana rétt“.
,,Það er af því að hún er svo
næm fyrir öllu“.
„Næm? Hvað er það?“
,,Ég á við, að tilfinningar
hennar eru opnar fyrir öllum
áhrifum“.
„Já! Hjarta hennar er fullt
af kærleika".
Ashurst fann blóðið þjóta
i'ram í kinnarnar; hann rétti
halta manninum tóbakspoka.
„Viljið þér í pípu, -Jim?“
„Þakka yður fyrir, herra
minn. Ég held, að hún sé ólík
flestum öðrum stúlkum“.
„Ég býst við því“, sagði As-
hurst stuttlega. Svo braut hann
saman tóbakspokann og gekk
burt.
„Hjarta hennar er fullt af
kærleika!" Já. Og hvað var
hann að gera?Hvað ætlaði hann
sér — eins og fólkið segir —
með þetta kærleiksríka hjarta?
Þessi hugsun lét hann aldrei í
friði, meðan hann gekk um tún-
ið, gult af sóleyjum, þar sem
litlu, rauðu kálfarnir voru á
beit og svölurnar flugu hátt yf-
ir höfði manns. Já, eikurnar
voru fyrri til en eskitrén, þær
voru þegar orðnar gulbrúnar;
hvert tré með sínum sérstaka
litblæ, eftir þroska og fram-
förum. Gaukarnir sungu ásamt
þúsundum annara fugla; lækj-
arsprænurnar glitruðu. Forfeð-
urnir trúðu á gullöld í aldin-
garði Hesperidanna!.. .. Vespu-
drottning settist á ermi hans. Ef
ein vespudrottning væri drepin,
yrði tvö þúsund vespum færra
til þess að stela eplunum, sem
áttu að spretta úr blómunum
þarna í aldingarðinum; en
hvernig gat ástfanginn maður
drepið nokkra veru á slíkum
degi? Ha:nn fór inn í girðingu,
þar sem ungur, rauður boli var
á beit. Ashurst fannst hann vera
líkur Joe. En bolinn tók ekkei’t
eftir gestinum; ef til vill var
hann sjálfur í dálítilli vímu
vegna dýrðarinnar og ljómans,
sem hvíldi yfir þessu gull-lita
haglendi undir lágvöxnu fótun-
um hans. Ashurst hélt áfram,
yfir lækinn og út þangað, sem
heiðin tók við. Upp frá brekk-
unni þar reis hóll, en efst á
honum voru berir klettar. Þarna
var jörðin vaxin bláklukkubreið-