Dvöl - 01.07.1941, Qupperneq 10

168
D VÖL
undrun mína, þegar ég bar augun
að gatinu. Ég varð þess var, að ég
var uppi á þaki rammbyggilegrar
hvelfingar, en á gólfinu glitraði á
hauga af gulli og gersemum. Sjálf-
ur hertoginn í fylgd með manni úr
„tíu manna ráðinu“ kom inn í
hvelfinguna í sömu svifum, og af
tali þeirra gat ég heyrt, að hér
mundi vera leyniféhirzla Feneyja-
borgar; eins konar varasjóður, er
ráðið og hertoginn vissu um, en
engir aðrir, og aðeins skyldi leitað
til, ef allt annað þyrri. Þá vissi ég,
að mér var borgið.
Þegar fangavörðurinn kom með
matinn morguninn eftir, stakk ég
upp á því, að hann hjálpaði mér til
að flýja og kæmi sjálfur með. Ég
sýndi honum auðæfin gegnum gat-
ið í hverfingunni. Það var engin á-
stæða til þess að hika, og hann
féllst á ráðagerðina. Skip var í
þann veginn að sigla til Levant. Við
gættum hinnar ýtrustu varfærni og
Bianca aðstoðaði okkur á mikils-
verðan hátt. Til þess að vekja eng-
an grun, var þó ákveðið, að hún
kæmi ekki til móts við okkur fyrr
en í Smyrna. Næstu nótt var gatið
á lofthvelfingunni stækkað og við
stigum niður í leyniféhirzlu Fen-
eyjaborgar.
Ég mun ætíð minnast þeirrar
stundar. Fjórar rammbyggilegar
stokkakistur stóðu þar við vegg.Þær
voru barmafullar af gulli. f næsta
klefa voru silfurpeningar í haugum
meðfram veggjunum, svo aðeins var
hægt að ganga eftir mjórri rönd á
gólfinu. í hornunum voru mann-
hæðar háir hlaðar af silfurstöng-
um.
Ég hélt, að fangavörðurinn
mundi tapa vitinu. Hann söng og
hló og dansaði í klefanum, þangað
til ég hótaði að kyrkja hann, ef
hann gæfi frá sér hljóð eða eyddi
tímanum. í gleði sinni hafði hann
ekki tekið eftir borðinu, þar sem
demantarnir voru, Ég snaraði mér
þangað og fyllti í skyndingu víða
vasa sjóúlpu minnar. Já, hamingj-
an sanna. — Það var þó ekki einu
sinni þriðji hluti steinanna! —
Undir borðinu lágu stórir gull-
klumpar. — Ég hvatti nú félaga
minn til að fylla eins marga poka
af gulli og við gætum borið, og
ég sagði honum um leið, að það
væru þau einu auöæfi, sem við vær-
um öruggir með erlendis. Perlur,
rúbína og demanta er alltof vanda-
samt að fara með og sífeld hætta á,
að slíkt kunni að þekkjast, sagði ég.
Þrátt fyrir áfergjuna komumst við
þó aðeins sex ferðir milli gondola
og fangaklefa. Aðstaðan var ákaf-
lega erfið og tíminn leyfði ekki
meira. Við mútuðum veröinum við
síkishliðið með tíu gullpeningum,
en ræðurunum komum við til aö
trúa, að þeir væru að vinna í þjón-
ustu ríkisins. í dögun hélt skipið
af stað.
Þegar út á hafið kom og hugur-
inn hvarflaði aftur til næturinnar
og allra þeirra auðæfa í silfri,