Dvöl - 01.07.1941, Qupperneq 17

DVÖL
175
Hnoðri litli lötrar á eftir, og tekur
á sig ýmsa króka og snuðrar kring-
um þúfur og steina, eins og hund-
um er títt.
Það tekur að rökkva. Við erum
þögul og hver hugsar sitt. Undar-
legt ferðalag að leggja á öræfi
undir nóttina. Erum við að flýja
byggðina, eins og þeir, sem fallið
hafa í ónáð hjá þjóðfélaginu? Fjar-
stæða. Eða förum við að dæmi sauð-
kindarinnar, sem leitar til öræf-
anna þegar sumrar og grænkar til
fjalla? Enn meiri fjarstæða.
Brúsatjörn er til hægri handar,
sunnan við Bœjarmýrina. Þar sé ég
andahóp, eða kannske það sé i-
myndun. Það er orðið svo rökkvað,
að ég sé það ógerla. Spói flýgur
yfir veginn, fyrir framan okkur;
þeir halda ennþá til hérna á ásn-
um. Mér kemur í hug kvæðið henn-
ar ísabellu um Öskju, sem hún
skrifaði í gestabókina í Víðikeri.
Það var þrungið hrifningu og til-
hlökkun, en ef til vill hefði mátt
segja, að þar hafi verið minna um
vizku. Samkvæmt því var að skilja
að Askja væri fjall, svo hátt, að
Þangað gæti spóinn flogið einn
allra fugla.
Ágústnóttin, mild og hlý, vefur
allt í dökkan faðminn. Við förum
framhjá Svartárkoti. Þar er búið
að loka bænum og allt er hljótt.
Vegurinn liggur upp með vatninu
að sunnan, og svo tekur hraunið
við.
„Útilegumenn um Ódáðahraun
eru máske að smala fé á laun“.
Þei, þei. Dauðaþögn ríkir. Hvílík
ógnar eyðimörk. Þessi hraunálma
er kölluð Bruni og gengur niður
með Suðrá að norðan og austan.
Það hefir fokið í hana sandur, svo
að vegurinn er ekki tilfinnanlega
slæmur. ísabella hefir dregizt aftur
úr. Ég kalla til hennar og bið hana
að verða samferða. Hún sinnir þvi
lítið og dregst enn aftur úr. Ég sé,
að hún ræður illa við hestinn, svo
ég stanza og ætla að láta hana fara
á undan mér. Loks kemur hún, eða
öllu heldur klárinn kemur með
stúlkuna, og ég bið hana að vera á
undan, því að þá muni förin ganga
greiðlegar. „Já,“ segir hún, en klár-
inn fer sínu fram og labbar slóðina
á eftir mínum hesti, svo að ég verð
að ríða aftur fyrir. Og þá hefi ég
fengið einum trússahestinum fleira
til umsjónar.
Við komum að Suðrá og förum
með fram henni upp í Suðrárbotna
og erum komnir þangað eftir nálega
tveggja stunda ferðalag frá Svart-
árkoti. Þar er gangnamannakofi
Mývetninga og nokkur hestahagi á
mel- og víðivöxnum sandöldum. Við
stönzum þar nokkra stund, og
sleppum klárunum í síðasta bit-
hagann.Þeir eru ókyrrir.eins og það
sé í þeim óhugur við að leggja á
auðnina. Þarna höfum við hesta-
skipti, áður en lagt er af stað aftur.
Allir virtust vera haldnir af eftir-
væntingu eöa kvíða, nema Hnoðri.
Hann er fús til fararinnar og þó ó-
tilkvaddur. Við förum fram hjá
upptökum árinnar. Vegurinn liggur