Dvöl - 01.07.1941, Síða 21

D VÖL
179
fyrr né síðar. Sandar, hraun og
fjöll, Svartárvatn og Mývatn, lengst
í fjarska, allt er töfrandi blátt. Það
er eins og maður sjái inn í annan
heim. Ég get ekki orða bundizt og
dáist að útsýninu við stúlkuna, sem
ríður á undan mér. Hún er búin að
fara víða, segir hún, og ganga á
mörg fjöll, en þetta er það fegursta,
sem hún hefir séð. Það eitt borgar
áreiðanlega ferðina til íslands.
Það er létt yfir okkur. Við erum
að halda heim. Við höfum séð dýrð-
legar sýnir, sem engin orð fá lýst og
geymast munu í sjóði minning-
anna, en — því miður — verða að
vera okkar einkaeign, sem ekki er
hægt að gefa öðrum, hversu fegin
sem við viljum.
Við höfum haft hestaskipti og
förum greitt niður sandana. ísa-
bella er á Pílu og fer langt á undan.
„Svona er að setja útlendinga á
Pílu“, segir Tryggvi. „Þó að þeir
komi engum öðrum hesti áfram,
þá eru þeir æfinlega á undan, ef
þeir eru á henni“.
Við náum henni í hrauninu. Þau
Tryggvi vilja tala saman. Ég verð
að túlka, en skal ekki ábyrgjast, að
það hafi alltaf verið sem nákvæm-
ast hjá mér, því að stundum fannst
mér fara allt eins vel á því, að víkja
við orði.
Það er komið að rökkri. Við erum
í Suðrárbotnum. Hestarnir verða
fegnir að komast í haga, og bíta í
óðaönn. Við göngum inn í kofann
með nestið, til þess að fá okkur
hressingu í síðasta sinn á þessu
ferðalagi. Við erum orðin þreytt, og
matarlystin er frekar dauf. Það
lendir í mínum verkahring, að bjóða
ísabellu matinn. „Kan ikke spise“,
segir hún og vill ekki neitt. Tryggvi
skilur, en læzt verða undrandi og
segir: „Kann hún ekki átið?“
Það er aldimmt fyrir nokkru, þeg-
ar við komum í Svartárkot, og allir
sofnaðir fyrir stundu. Bráðum er-
um við komin heim. Hnoðri er
hress, þótt feitur sé. Nú er hann
orðinn svo heimfús, að hann fer á
undan norður ásana.
Við sprettum af klárunum við
túngarðinn í Víöikeri. Gott er að
að hvíla sig í mjúku rúminu eftir
erfiði ferðalagsins. Á morgun blasir
við tilbreytingarsnauður hversdags-
leikinn. Adam var ekki lengi í Para-
dís. Svo er um fleiri. Það er sökn-
uður í sál minni, jafnframt gleðinni
yfir því, að ferðinni er farsællega
lokið. Og ég veit, að mig mun ætíð
ianga aftur upp í fjöllin, þar sem ég
sá inn í töfraheim öræfanna.
Muuið það
Það er gagnslaust að trúa á frelsið, ef
þú ekki einnig trúir á sjálfan þig og með-
bræður þína. Ef þú hættir að trúa á sjálf-
an þig, verður þú að fela öðrum forsjón
þína, og þá hefir þú selt frelsið af hendi.
Ef þú ekki trúir á meðbræður þína, verð-
ur þér ósjálfrátt að leita á náðir kerfa og
kennisetninga, og áður en varir er hugur
þinn orðinn andstæður frelsinu.