Dvöl - 01.07.1941, Síða 24

182
DVÖL
ann hann föður hans, sem hefði
stokkið til Ameríku.
Andrés var orðfár maður. Það
var ekkert illt til í honum. Hann
var langur og krangalegur — all-
ur á lengdina. Hann var fölleitur
og mjósleginn um brjóst og herðar.
Hann móðgaði engan. Honum var
vísað frá herþjónustu. — Nú smíð-
aði hann líkkistur, eins og til að
hefna sín svo kyrrlátlega sem
unnt var. Hann var næsta kyn-
sæll og eignaðist árlega barn með
kvensnift einni, sem engum öðr-
um gat til hugar komið að líta við.
Lavst Eiríksson hafði sprottið
upp sem frjóangi af svipaðri teg-
und manna á sínum tíma. Fyrst
varð hann léttadrengur, síðan að-
stoðarmaður og loks vinnumaður.
Hann sá um sig og harðnaði við
stritið, glapti svo unga stúlku á
óhappastund og losnaði ekki við
hana aftur. Ein ógæfan fylgir
annarri. Lavst elskaði stúlkuna.
Það er að segja, tók athafnir sín-
ar alvarlega og ákvað að taka af-
leiðingunum af synd sinni. En slíkt
er mikillæti, sem almenningur
ekki fyrirgefur, því að hann krefst
þess, að allir séu jafnir í svíns-
legri framkomu hver við annan.
Lavst sýndi, að hann var ekki til-
finningalaus og þess vegna var
honum útskúfað úr sínum hópi.
Slíkur maður verður að byrja
frá rótum, og eins og ástandið var
á dögum Lavst,’ lenti hann út á
heiðina. Fyrir þessi hundruð rík-
isdali, sem hann hafði dregið sam-
an, keypti hann spildu af lyng-
mó, og sunnudag einn sást hann
ganga um eignina með þessu konu-
efni sínu. Þau voru eins og hefð-
arfólk, sem er að létta sér upp.
Þau voru að velja sér bæjarstæði.
Og fólkinu í Graabölle til ásteyt-
ingar kusu þau sér áberandi stað
uppi í lyngholti einu, þar sem út-
sýni var, eins og það væri þó ekki
betra fyrir þau að koma sér fyrir
niðri í einhverju af þessum fúlu
mýrarsundum, sem fátæklingar
með sómatilfinningu eru vanir að
nota til að reisa hreysi sín í. Um
veturinn dró Lavst að sér grjót
og alls' konar spýtnarusl og hrúg-
aði því saman efst uppi á holtinu,
og um vorið byrjaði hann að
byggja, einn síns liðs. — Það varð
jarðhýsi að hálfu leyti, því að
hann gróf baðstofuna niður, hlóð
tóftina innan með stórgrýti og
þakti yfir með lyngi. Og ekki var
smekkur hans betri en það, að
hann reisti fánastöng við hliðina
á þessari höll. Hann hafði keypt
hana á uppboði og málað hana
hvíta með gormlaga rák eftir
endilöngu. Á henni blakti fáni,
þarna úti á eyðilegri heiðinni,
daginn, sem hjónaleysin fluttu
þangað. Það var uppátæki, sem
hann átti eftir að finna smjörþef-
inn af.
Lavst og Metta Kristín áttu nú
fyrir höndum tuttugu til þrjátíu
ára strit við að rækta heiðarblett-
inn, með handafli sínu einu. Á-
rangurinn gat orðið sá, að fá af-