Dvöl - 01.07.1941, Qupperneq 27

D VÖL
185
hann var önnum kafinn við að
hefla fjöl og strauk upp úr henni
langa, skrjáfandi spæni með hefl-
inum. Andrés var hár og magur,
með breiða vanga og veiklulegt
augnaráð, bogin kné og lotinn
hrygg. Hálsinn var grannur, eins
og á barni og hnakkagrófin stór
og djúp. Hann líktist móður sinni.
Lavst skotraði augunum til hans
öðru hvoru. Þögn. Svo opnar kona
Andrésar stofuhurðina og rekur
út úfið höfuðið, sér gestinn og
hörfar inn aftur, án þess að segja
nokkurt orð. Þögn.
„Hvaðan fær þú timbrið?“ spyr
Lavst Eiríksson vingjarnlega og
lítur upp í timburhlaðann, sem er
uppi undir loftinu; einkum verður
honum starsýnt á hillu, sem
nokkrar rauðviðarfjalir og fáeinir
bútar af öðrum góðviði liggja á,
og honum vöknar um augu. Andrés
hættir vinnunni, lltur í sömu átt
og faðirinn og stingur annarri
hendinni inn undir skinnsvunt-
una. Hann stendur lengi hugs-
andi. Loks lítur hann á föður sinn.
— Andlitið er algerlega sviplaust,
svo að sá gamli þarf ekki að von-
ast eins eða annars.
„Ég kaupi það hjá Svendsen í
Hvirresund."
Hið fullkomna hlutleysi svarsins
slær gamla manninn alveg út af
laginu. Hann stendur enn þá
nokkrar minútur og lítur af einu á
annað, djúpt hugsandí. Svo segir
hann þreytulega að baki sonar
síns:
„Nú, jæja, við getum talað um
það, Andrés. Ég býst við, að ég
setjist um kyrrt . .. .“
Þá heyrðist hávaði utan við
dyrnar, þar sem kona Andrésar
hefir staðið og hlustað. Andrés
heldur áfram að hefla, tekur síðan
fjölina upp og horfir eftir rönd-
inni til þess að sjá, hvort hún er
bein.
„Ég hefi breytt illa við þig,“
segir Lavst Eiríksson, lítið eitt
skjálfraddaður, en þegar Andrés
virðist ekki heyra þetta, heldur
slær á hefiltönnina til þess að
stilla hana betur, fer sá gamli að
horfa rólega og íhugandi á hann.
Að lokum kinkar hann kolli stilli-
lega og snýr til dyranna.
„Good bye.“
Úti staðnæmdist Lavst Eiriksson
lítið eitt og virti hús sonar sins
fyrir sér, mældi hæð þess með
augunum, leit á tvo nakta stikils-
berjarunna í garðinum og stokk-
rósirnar við húsvegginn, og gekk
síðan sem skjótast til gistihússins.
Koma gullnemans leiddi af sér
mesta fjör í byggðarlaginu næstu
mánuðina. Ekki svo að skilja, að
hann væri glaðvær. Síður en svo.
Það var næsta örðugt að fá hann til
þess að segja þó ekki væri nema já
eða nei. En það var margt furðu-
legt í fari hans, og það varð ýms-
um til dægrastyttingar. Enginn
fékk neitt að vita um það, hvort
hann ætti nokkuð. Ekki var hann
ríkmannlegur, en þrátt fyrir það
gat hann auðvitað verið vel efn-