Dvöl - 01.07.1941, Síða 38

196
D VÖL
ar systur sinnar, og hafði báða
drengina hjá sér í hálfan mánuð,
en fór síðan með Matthías að
Broddanesi. Hann ólst hér upp hjá
foreldrum minum.
Mér er enn í minni, þegar Ólöf
kom hingað með litla drenginn
sinn, fimm ára gamlan. Þá hafði
ég ekki vit til að sjá, hve þessi
ferð hennar var erfið. En ég man
eftir henni sjálfri, hve hún var
ung og hraustleg, fríð og glaðleg.
Þá tók ég eftir fallega brosinu, sem
ég dáist ætíð að, þegar ég sé hana.
Það fer henni svo vel, og málróm-
urinn er svo þýður og viðfelldinn
Svona leit hún út eftir fyrsta bitra
frostið. Og nú átti hún að skilja
við barnið sitt hjá fólki, sem hún
þekkti lítið, trúa vandalausum fyr-
ir því, sem henni var svo undur
kært. Þetta hefir verið þung stund,
en samt brosti hún, líklega til að
dylja þrautir sínar. Ég geri ráð fyr-
ir, að hún myndi segja, að þessi
ferð hennar hafi verið happaför.
Drengurinn hennar þurfti ekki að
vera á hrakningi eftir þetta.
Ólöf var eitt ár í Þrúðardal. Um
haustið veiktist Hjörtur, maður
Margrétar, af taugaveiki, er leiddi
hann til bana. Margrét lagðist veik
áður en maður hennar dó, og and-
aðist um þrem vikum eftir fráfall
hans. Hún var jörðuð á Þorláks-
messu. Ólöf fékk Elísabetu systur
sína til að hjálpa sér, en hún lagð-
ist í taugaveiki og lá í sex vikur,
en komst loks til heilsu aftur. Þau
Ólöf og drengurinn hennar fengu
engan snert af veikinni. Um vetur-
inn annaðist hún öll heimilisstörf,
úti og inni, með einni unglings-
stúlku. Áföllin lömuðu ekki vinnu-
þrekið, sem hefir verið og er ó-
venjulega mikið.
Frá Þrúðardal fór Ólöf aftur að
Þambárvöllum og varð þar vinnu-
kona hjá Jóni og Guðrúnu. Þar
komst hún á ágætt heimili með
drenginn sinn. Þannig leiddi gæfan
hana sér við hönd í öllu mótlæti
lífsins.
Þambárvallahjónin nutu svo al-
mennra vinsælda, að þar verður
varla framar komizt. Heimili þeirra
var að mörgu leyti talið til fyrir-
myndar. Jón bjó þar fyrst meö
fyrri konu sinni, Ingveldi Gísla-
dóttur, en eftir lát hennar giftist
hann Guðrúnu, ekkju Sæmundar
Björnssonar prests. Séra Björn var
prestur í Tröllatungu. Jón var einn
af þeim fáu mönnum, sem ég
heyrði aldrei kenndan við neitt, er
misjafnt er kallað eða áfellisvert;
þó gat hann ekki dregið sig mikið
í hlé, af því að heimili hans var í
þjóðbraut og gestkvæmd þar mikil.
En allir hinir mörgu, sem kynntust
honum, höfðu sömu söguna að
segja. Maðurinn var að mörgu leyti
fyrirmynd. Siðfágun á yfirborði var
honum aukaatriði; aðalatriðið var
að þroska manngildið. Með fyrri
konu sinni átti Jón son, sem Gísli
hét. Hann var efnis- og mann-
kostamaður, stilltur og þéttur fyrir
eins og faðir hans, en hafði þó
mikið af þeim góðleik og hlýju, sem