Dvöl - 01.07.1941, Side 47

DVÖL
205
James bróðir hans gerðist sjó-
maður, en allir vissu, að Tim var
ekki til slíkra hluta fallinn. Hann
var hraustur og dyggur og hafði
tungutak O’Haraættarinnar, en
svo kreppti það mikið að, að þeir
yngstu báðu ákaft um brauð og
lítið rúm var í hreiðrinu. í raun og
veru var hann ekki fús til að fara
utan, og þó langaði hann til þess,
er hann hugsaði meira um það.
Það er alloft svo með hina yngri
sonu. Ef til vill var hann ferða-
fúsari vegna Kitty Malone. Clon-
melly er kyrrlátt og tilbreytingar-
lítið hérað, og Kitty hafði verið sól-
in í lífi hans. En nú var Malone-
fjölskyldan farin til Ameríku. Það
var alkunna, að Kitty hafði fengið
slíka stöðu þar, að annað eins
þekktist ekki heima á írlandi. Að
vísu var sagt, að hún ynni hjá
öðrum, en borðaði hún ekki af
gulldiskum, eins og allir íbúar
Ameríku, og hafði hún ekki gull-
skeið til þess að hræra í tebollan-
um sínum? Tim O’Hara hugsaði
um þetta og öll þau tækifæri og
æfintýri, sem biðu hins hrausta
ungmennis, og loksins steig hann
á skipsfjöl. Með sama skipi fóru
margir aðrir frá Clonrrieliy, en
hann gaf sig lítið að þeim og
dreymdi sína eigin drauma.
Hann varð fyrir miklum von-
brigðum, er hann steig á land í
Boston og fór að leita Kitty uppi.
Hann fann hana, þar sem hún var
með þvottabursta og fötu við hlið
sér að þvo stigana í húsi eins Am-
eríkumanns. En þetta skipti ekki
miklu máli, þegar til kom, því að
ennþá voru rósir í kinnum henn-
ar, og hún leit á hann sömu aug-
um og áður. Því varð ekki and-
mælt, að írskur mótmælandi, ek-
ill að atvinnu, var farinn að gera
sér títt um hana. Tim var ekki
um það gefið, en hann fann, að
hann gat boðið öllu birginn, er
hann var búinn að sjá Kitty. Hann
var meðal þeirra fyrstu, sem buðu
sig fram, er auglýst var eftir
hraustmennum til vinnu í hinu
villta landi í vestri. Þau brutu
pening, Kitty og hann, áður en
þau skildu, og héldu sínum hlut-
anum hvort. Þetta var að vísu
enskur peningur, en það var ekk-
ert aðalatriði í þeirra augum. Tim
ætlaði að afla sér fjár og frama,
og Kitty ætlaði að bíða hans, þótt
foreldrar hennar drægju taum
mótmælandans.
Það gefur að skilja, að vinnan
þarna vestur frá var enginn gam-
anleikur, en Tim var ungur. Hið
máttuga og villta laðaði hann að
sér. Hann drakk með þeim þorst-
látustu og slóst við þá trylltustu,
og þær listir báðar kunni hann
vel.
Brautirnar lengdust vestur eftir
nakinni sléttunni, — viðareldar
eimvagnanna snörkuðu og hrinu,
kuldinn nísti, myrtur maður lá upp
í loft á sléttunni og starði brostn-
um augum á stjörnurnar — en
Tim þótti aðeins gaman að þessu
öllu. Kóleran og hitasóttin gerðu
y: