Dvöl - 01.07.1941, Qupperneq 48

206
DVÖL
einnig vart við sig. Hraustur mað-
ur, sem lengi hafði unnið við hlið
hans, greip kannske allt í einu
um magann, skóflan féll úr hendi
hans og ótti dauðans settist að í
andlitssvipnum. Rúm hans var
autt að morgni, og svo var strikað
yfir nafn á launalistanum. Tim
O’Hara var sjónarvottur að þessu
öllu.
Þetta herti hann og breytti hon-
um í fullorðinn mann. En þrátt
fyrir hörku hans og dug, var hann
stundum þunglyndur, eins og ír-
um er eðlilegt, og þá fann hann til
þess, að hann var einmana í ó-
kunnu, undarlegu landi. Slíkar
stundir eru erfiðar, og Tim var þó
ennþá ungur. Stundum var hon-
um þannig innan brjósts, að hann
hefði glaður gefið allt gull Amer-
íku fyrir að fá að anda snöggvast
að sér hinu gamalkunna lofti
æskustöðvanna eða sjá í svip him-
in þeirra. Þegar þannig lá á hon-
um, drakk hann, dansaði, slóst eða
skammaði verkstjórann, aðeins til
þess að deyfa sársaukann í sál
sinni. Þetta gerði honum vinnuna
erfiðari og eyddi launum hans, en
þetta var sterkara en hann sjálf-
ur, svo að jafnvel hugsunin um
Kitty Malone gat ekki komið í
veg fyrir það. Svona er það stund-
um.
Svo var það eitt kvöld, að hann
var á leið heim frá vínsölustaðn-
um, og ef til vill hafði hann drukk-
ið ögn meira en ráðlegt var. Og
þó hafði hann aðeins drukkið til
þess að fjarlægja hinar undarlegu
hugsanir. En hugsanir hans urðu
aðeins því undarlegri, þess meira
sem hann drakk. Hann var að
hugsa um lánfylgju O’Haraættar-
innar og sögurnar, sem amma hans
hafði sagt honum í æsku, sögurn-
ar um púkana, engla dauðans og
dvergana, með síða, hvíta alskegg-
ið. „Þetta er undarlegt umhugsun-
arefni fyrir mig, sem er að vinna
með skóflu og haka á þessum ó-
byggðu sléttum,“ hugsaði hann
með sér. „Auðvitað geta slíkar
verur lifað og dafnað heima — og
ég myndi manna sízt neita því --
en það er augljóst mál, að þær
gætu aldrei lifað hér. Þær þyldu
ekki einu sinni að sjá Vestur-
Ameríku í svip; það eitt myndi
ríða þeim að fullu. Og hvað lán-
fylgjur O’Haraættarinnar snertir,
þá hefi ég ekki einu sinni orðið
verkstjóri og kvænzt Kitty Malone.
Heima í Clonmelly var ég sagður
einfaldur, og ég efast um, að það
hafi verið fjarri lagi. Já, Tim O’
Hara, þú ert einskis verður, þrátt
fyrir burði þína.“ Þessar og því
líkar hugsanir hvörfluðu að hon-
um, þar sem hann skundaði eftir
sléttunni. Einmitt þá heyrði hann
hljóðið allt í einu.
Það var veikt og undarlegt hljóð,
varla meira en að hálfu mann-
legt. En Tim O’Hara rann á þetta
hljóð, því að satt að segja var
hann kominn í verulegan bardaga-
hug.
„Þetta er náttúrlega fögur ung-