Dvöl - 01.07.1941, Qupperneq 49

D VÖL
207
mey,“ sagði hann við sjálfan sig,
um leið og hann hljóp af stað.
„Ég bjarga henni úr klóm ræn-
ingjanna og svo biður hinn vell-
ríki faðir hennar mig — — , en
bull og þvaður Það er ekki hún,
sem ég ætla að eiga, heldur Kitty
Malone. Nei, hann kemur undir
mig fótunum fyrir vináttu sakir
og þakklátssemi, og þá geri ég
Kitty orð — .“
Hann stóð á öndinni af mæði,
þegar hér var komið. Er hann kom
á staðinn sá hann, að þetta var
annað en hann hafði hugsað.
Það voru aðeins tveir litlir úlfs-
hvolpar, sem léku sér að einhverju
litlu og hjálparvana, eins og þeg-
ar köttur leikur sér að mús. Full-
orðnu úlfarnir eru ávallt á næstu
grösum við hvolpana, en Tim
O’Hara var í svipinn hugaður sem
ljón.
„Burt með ykkur,“ hrópaði hann
og kastaði til þeirra.
Þeir hlupu út í kvöldkyrrðina,
og hann heyrði ýlfur þeirra fjar-
lægjast — það var ömurlegt hljóð.
Tim vissi, að tjaldbúðirnar voru
skammt undan og hugsaöi ekki
meira um úlfana, en fór að gá að
því, sem þeir höfðu verið að leika
sér að.
Það smaug í gegnum hávaxið
grasið, og hann gat ekki séð það.
Hann laut niður og tók upp ein-
hvern smáhlut, sem hann svo
starði á, án þess að trúa augum
sínum. Þetta var lítill skór,
litlu stærri en skór af ungbarni.
Annað var þó enn undarlegra.
Skórinn var af annarri gerð en
skór þeir, sem búnir voru til í
Ameríku. Tim O’Hara horfði undr-
andi á skóinn sjálfan og silfur-
sylgjuna á honum, og ennþá gat
hann varla trúað augum sínum
„Ef ég hefði fundið þenna skó
heima,“ sagði hann hálfhátt við
sjálfan sig, „þá hefði ég undir eins
fullyrt, að hann væri af dvergi, og
fundur hans ætti að gefa mér
vænan gullsjóð í aðra hönd. En
hérna getur ekki verið um neitt
slíkt að ræða — .“
„Ég verð að biðja þig að gera
svo vel og láta mig hafa skóinn,“
sagði veik rödd rétt við fætur
hans.
Tim O’Hara leit í kringum sig,
alveg ruglaður. „Hjálpi mér nú
allir heilagir,“ sagði hann. „Er ég
dauðadrukkinn eða er ég orðinn
geggjaður? Svei mér, ef mér
heyrðist ég ekki heyra mannsrödd.“
„Svo var víst, fávísi maður,“
sagði röddin aftur, en nú var hún
dálítið gremjuleg. „Ég bið þig
aftur um skóinn. Döggvott grasið
er kalt.“
„Blómið mitt bezta,“ sagði Tim,
sem nú var farinn að trúa heyrn
sinni. „Ef þú vildir aðeins sýna
þig — “
„Það skal ég gera með glöðu
geði,“ sagði röddin, og samstundis
kom ofur lítill, gamall maður, með
sítt, alhvítt skegg fram úr háu
grasinu. Tim sá hann vel í tungls-
ljósinu. Hann var aðeins á stærð