Dvöl - 01.07.1941, Síða 56

214
DVÖL
„AS hverju ertu nú að hlæja?“
spurði hann gremjulega. „Ég skal
segja þér, að ég þjáist af hugar-
angri.“
„Ég er að hlæja að manni, sem
ætlar að láta eitt lítið bréf fæla
sig frá unnustu sinni, en á þó
orðið nokkurt handbært fé, og
vinnusamningur hans gildir aðeins
til næstu mánaðamóta."
Tim O’Hara sló hægri hnefan-
um í vinstri lófann.
„Ja, þetta er svo sannarlega rétt
hjá þér, lagsmaður,“ sagði hann.
„Við förum til Boston undir eins
og þessu verki er lokið.“
Tim O’Hara verkamaður hafði
farið vestur á slétturnar. En það
var Tim O’Hara járnbrautarstarfs-
maður, sem fór austur aftur. Hann
ferðaðist með góðum vagni, eins
og heldri maður, og hann hafði í
vasanum ókeypis farseðil og enn-
fremur skriflegt loforð um starf
við járnbrautirnar, sem hæfði
kvonguðum manni. Tim O’Hara
tókst að halda dvergnum í skefj-
um á leiðinni, með því að gefa
honum nóg af hnetum. Að vísu
varð dvergurinn orsök nokkurra
vandræða á leiðinni, eins og til
dæmis, er hann beit feita frú,
sem kallaði hann „elsku litla
drenginn."
Tim O’Hara keypti þeim báðum
nýjan klæðnað, frá hvirfli til ilja,
er þeir komu til Boston. Svo gaf
hann drengnum fáeina dali og sagði
honum að skemmta sér eftir beztu
föngum, klukkustund eða svo, með-
an hann færi sjálfur að heimsækja
Kitty Malone.
Hann gekk öruggur heim til Mal-
one-fjölskyldunnar, og svo sannar-
lega voru þau þarna saman í fremri
stofunni, Kitty og mótmælandinn!
Hann var að reyna að taka hönd
hennar, en hún varnaði honum
þess. Þetta kom blóði Tims á hreyf-
ingu, en Kitty rak upp hljóð, er hún
sá hann.
„Ó, Tim“, sagði hún. „Tim! Og
mér var sagt, að þú hefðir dáið úti
á sléttunum“.
„Og því er nú ver, að svo var
ekki“, sagði mótmælandinn og
þandi út brjóstið, sem var alsett
gylltum hnöppum. „En því illa er
óhætt“.
„Illa, segir þú, bölvaður trúvill-
ingurinn“, sagði Tim O’Hara. „Við
þig hefi ég aðeins eitt að segja:
Ætlar þú að standa kyrr eða flýja?“
„Ég mun standa kyrr, jafn fast-
ur fyrir og við vorum við Boyne
Water“, sagði mótmælandinn og
glotti illilega. „Eða hverjir ætli það
hafi verið, sem við sáum aftan und-
ir daginn þann?“
„Það syngur þá svona í þér,
kunningi“, sagði Tim O’Hara. „Ég
skal svei mér hjálpa þér að dansa
eftir þeim söng. Hver er sá, sem ekki
þorir að minnast á árið ’98?“
Mótmælandinn kom engum orð-
um við, og Tim sló hann í rot í einu
höggi, Malone-hjónunum til mikill-
ar skelfingar. Gamla konan tók að